Jessie Buckley is verwoestend in deze Shakespeariaanse tragedie

Het werk van William Shakespeare is onsterfelijk, maar we weten eigenlijk heel weinig over het leven van de man. De geschiedenis van Shakespeare is zo in mysterie gehuld dat er een al lang bestaande complottheorie bestaat dat hij zijn toneelstukken niet daadwerkelijk heeft geschreven (Roland “Independence Day” Emmerich maakte daar zelfs een heerlijk flauw filmpje over). Maar wij weten het wel sommige dingen. We weten dat hij getrouwd was en dat hij drie kinderen had, en dat een van de kinderen – een jongen genaamd Hamnet – jong stierf.

Die naam zal waarschijnlijk de aandacht van mensen trekken, omdat het zo dicht bij ‘Hamlet’ ligt, misschien wel het beroemdste toneelstuk van Shakespeare. talloze keren op talloze manieren aangepast. In de tijd van Shakespeare waren de namen “Hamnet” en “Hamlet” vrijwel uitwisselbaar. Het verband is te intrigerend om te laten liggen, vooral omdat ‘Hamlet’ een toneelstuk is vol geesten, verdriet en waanzin. Werd Shakespeares beroemde tragedie geïnspireerd door de dood van zijn eigen zoon?

Dat is het uitgangspunt van Maggie O’Farrells roman ‘Hamnet’, die nu is verfilmd door Chloe Zhao (die samen met O’Farrell het script schreef). Maar Shakespeare is hier niet de hoofdrolspeler. Zowel boek als film zijn in plaats daarvan gericht op zijn vrouw. Haar naam is algemeen bekend als Anne Hathaway, maar sommige bronnen vermelden haar naam ook als ‘Agnes’, en zo noemt O’Farrell haar, waarschijnlijk omdat ze zich realiseerde dat het noemen van een personage ‘Anne Hathaway’ in deze tijd mensen onmiddellijk zou doen denken aan de ‘Devil Wears Prada’-ster.

In Zhao’s film wordt Agnes met rauwe, brutale, hartverscheurende intensiteit gespeeld door Jessie Buckley, die schreeuwt van pijn en gedurende meerdere scènes een blik van complete verwoesting op haar gezicht heeft. Het is een briljante, tragische uitvoering, en zelfs als niets anders in “Hamnet” voor jou werkt, heb ik het gevoel dat Buckley’s optreden dat wel zal doen.

Buckley speelt Agnes op een betoverende, heksige manier; ze is een aardse outcast in haar eigen familie, die geneigd is door het bos te dwalen en kruidengeneesmiddelen te verzinnen om ziekten te behandelen. Op een dag trekt ze de aandacht van de sjofele docent William Shakespeare, gespeeld door indiefilmlieveling Paul Mescal. De chemie tussen Buckley en Mescal is voelbaar, en de manier waarop hij haar voor het eerst benadert en zich vrijwel onmiddellijk aangetrokken voelt om haar te kussen, brengt een oprecht gevoel van duizelingwekkende passie over.

Het jonge stel trouwt snel en krijgt al snel kinderen. Eerst Susanna (Bodhi Rae Breathnach), en daarna de tweeling Judith (Olivia Lynes) en Hamnet (Jacobi Jupe). De ouders houden duidelijk van hun kinderen, maar Will gaat helemaal op in zijn werk en vertrekt uiteindelijk naar Londen om de beroemdste schrijver aller tijden te worden. Het is geen spoiler om te zeggen dat de jonge Hamnet sterft (dat is geschiedenis, mensen!), Wat een golf van melancholie en onrust teweegbrengt bij zowel Agnes als Will. Agnes is zo radeloos dat ze ontroostbaar wordt, terwijl Will zich zowel in zichzelf terugtrekt als terug naar Londen voor werk.

“Hamnet” heeft enige kritiek gekregen omdat het weinig meer is dan “ellendeporno”. En inderdaad, de film is bedrieglijk oppervlakkig in zijn verhaal: de meeste personages houden hun gedachten diep in hun eigen onrustige hoofden, wat betekent dat we niet echt veel inzicht hebben in hoe hun verdriet hen verteert. En toch vindt Zhao manieren om het allemaal weer te geven, zoals een scherpzinnig moment waarop Will laat op de avond de beroemde monoloog ‘To be or not to be…’ voor zichzelf reciteert, waardoor een nieuwe context wordt geboden aan een van de bekendste stukjes dramatische dialoog.

Zhao geeft de film ook een natuurlijke, elementaire kwaliteit: Agnes’ verbinding met de aarde wordt van scène tot scène benadrukt, en er zijn shots van de gestructureerde natuur die een echt gevoel van plaats en tijd oproepen. Alles voelt hier op de juiste manier geleefd en echt aan. Ik vond veel hiervan indrukwekkend, maar ik moet bekennen dat ik niet helemaal werd meegesleept in de tragedie… tot aan de grote finale.

Ik wil hier natuurlijk spoilers vermijden, maar ik kan je vertellen dat de grote slotscène van de film inhoudt dat Agnes de première van ‘Hamlet’ in het Globe Theatre bijwoont. De enscenering van dit moment is zo adembenemend, zo krachtig dat het in wezen alles rechtvaardigt wat eraan voorafging. In een briljante casting laat Zhao Noah Jupe, de broer van Hamnet-acteur Jacobi Jupe, Hamlet op het podium spelen, waardoor voor zowel het publiek als Agnes onmiddellijk een verband wordt gelegd tussen de dode jongen en de melancholische Deen. Het is een opmerkelijke reeks die zich in mijn gedachten heeft gebrand.

Mescal is behoorlijk goed en teder op deze laatste momenten, terwijl Will worstelt met zijn verdriet. Maar het is Buckley die het lichtend baken blijft dat ‘Hamnet’ in leven houdt. Het feit dat ze de meeste van haar diepgewortelde emoties duidelijk en vakkundig overbrengt via lichaamstaal in plaats van via dialoog, versterkt alleen maar hoe opmerkelijk Buckley hier is: gekweld, gekweld, reikend door tijd en ruimte naar de geest van haar kind.

Dit klinkt misschien allemaal erg somber, en inderdaad, ‘Hamnet’, met zijn tedere, op knoppen drukkende partituur van Max Richter, voelt soms gekalibreerd aan om de kijker het maximale aantal tranen te laten vergieten. Maar er schuilt ook een element van hoop, of op zijn minst vreugde, onder al deze droefheid; hoop die rond de aard van het bestaan ​​zelf wervelt. We hebben maar een korte tijd op deze aarde om een ​​stempel te drukken op degenen die van ons houden – en dan zijn we weg.

De rest is stilte.

/Filmbeoordeling: 8 uit 10

“Hamnet” gaat in geselecteerde theaters open op 26 november 2025 en gaat wijd open op 12 december.