‘Wicked: for Good’-regisseur legt casting Dorothy en de eindscène uit

Ruim vier jaar lang heeft “Wicked”-regisseur Jon M. Chu heeft elk uur van de dag in het land Oz gewoond. Hij schoot de kritieke en kassucces “Wicked” gelijktijdig met zijn vervolg, “Slecht: voorgoed,” die een filmische conclusie cultiveert waarvan hij hoopt dat deze zal voldoen aan de geliefde Broadway-musical waarop deze is gebaseerd.

Om tot die conclusie te komen was een delicate evenwichtsoefening nodig tussen het aanpassen van Act II van de Broadway-musical en het toevoegen van extra accenten, zoals nieuwe liedjes en karaktervormende flashbacks om het verhaal af te ronden. “Wicked: For Good” begint als Elphaba (Cynthia Erivo) op een missie vertrekt, vastbesloten om de Tovenaar (Jeff Goldblum) als een fraudeur te ontmaskeren. Ondertussen wordt Glinda (Ariana Grande) verscheurd tussen roem en haar vriendschap met Elphaba. Het leidt allemaal tot de dramatische opkomst van Dorothy – of op zijn minst een silhouet van haar.

Nu dat “Slecht: voorgoed” in de bioscoop is, is Chu klaar voor een gesprek vol spoilers over alles wat er bij het maken van de grote hit kwam kijken, van het begeleiden van Ariana Grande’s beste optreden in haar carrière tot hoe een ontdekking tijdens de repetities leidde tot een van de meest dramatische momenten van de film.

Over Elphaba een badass maken, Dorothy casten en in de DM’s van Colman Domingo glijden

Business Insider: Je opent “Wicked: For Good” met een scène die niet in de musical voorkomt: Elphaba redt dieren die de Yellow Brick Road aanleggen. Wat zat er achter die keuze?

Jon M. Betaal: onmiddellijk: Ik ben een grote fan van ‘Batman’, de Tim Burton-versie, dus ik hou van een koude opening. Ik wilde ook laten zien dat de Yellow Brick Road, waarvan wij denken dat die zo iconisch is, eigenlijk door iemand of door een paar dieren moest worden aangelegd. Dat het niet alleen dit oorspronkelijke idee was. Dat de bouw ervan vergiftigd was, en dat Elphaba deze slechterik was die in haar eentje de missie had om de dieren te bevrijden en de waarheid bloot te leggen.

Deze keer verschijnen enkele hoofdpersonages uit “The Wizard of Oz”, hoewel je Dorothy alleen in verre shots, silhouetten of alleen haar voeten laat zien. Hoe verleidelijk was het om haar gezicht neer te schieten?

We hadden de kans om meer te laten zien en we hebben een aantal dingen gefotografeerd waarbij je haar gezicht kon zien, maar het was vanaf het begin niet onze bedoeling om haar gezicht te laten zien. Maar was ik zeker van die keuze? We kregen er wel opties voor, maar elke keer was het een afleiding.

Waar we de hele tijd langs liepen, was iets uit de show. Ze vertelden ons: “Het gaat over de meisjes!” Wat er ook gebeurt, het gaat om de meisjes. Dus elke keer als het ons ertoe aanzette: “Wat denkt Dorothy?” daar hebben we onszelf aan herinnerd.

Hoewel het plan was om een ​​beperkt aantal Dorothy te laten zien, was het toch een lang auditieproces om de rol te casten?

O ja. Bij de audities hingen we een laken op, kijkend naar het silhouet van de artiest. Daardoor keek ik naar hoe ze kon lopen, maar ook: kon ik haar op die manier begeleiden? De persoon moest jeugdige energie hebben, dus kozen we uiteindelijk voor een danseres.

Hoe heet de danseres?

Bethanië Wever.

We krijgen ook een cameo van Colman Domingo. Hoe kwam hij ertoe de laffe leeuw te spelen?

We hebben een geweldig team van bewegingsacteurs op de set die de dieren spelen, maar we wisten altijd dat we hun stemmen zouden vervangen. Er was het afgelopen jaar een punt waarop we samen de film aan het knippen waren en we de stem nodig hadden omdat ik erdoor van de wijs werd gebracht.

Ik had een heleboel namen, maar ik bleef Colman tegenkomen op het prijscircuit. En ik voelde dat hij heel leuk zou zijn. Dus ik heb hem een ​​DM gestuurd. Ik heb niet eens zijn telefoonnummer. Ik stuurde hem een ​​DM op Instagram en zei: “Hé Colman, ik weet dat we elkaar een paar keer hebben ontmoet, maar er is een rol van de Laffe Leeuw, er zijn niet veel regels, het is niet veel geld, maar het kan iconisch zijn.” En hij zei: “Waarom verdomme niet.” Dus we hebben het gedaan.

Hoe lang heeft hij aan de film gewerkt?

Hij kwam een ​​dagje langs en we hadden er veel plezier mee. Ik wist niet hoe het personage zou klinken. Het was heel collaboratief. Ik zei tegen hem: “Ik ga je niets vertellen, laten we gewoon de scène doen.” En we deden het keer op keer totdat we het vonden.

Op de enscenering waarin Elphaba/Glinda vechten voor het grote scherm en zijn favoriete decorstuk

De scène waarin Elphaba en Glinda hun ruzie hebben op de Yellow Brick Road na de tornado is een hoogtepunt omdat het speelt met de donkerdere toon van de film, maar toch speels genoeg is om aan te geven dat ze nog steeds vrienden zijn. Hoe heb je die reeks ontwikkeld?

Dat is het middelpunt van onze film in termen van hoe moeilijk en hoe technisch het was voor deze twee vrouwen om door onze toon te navigeren. Ik heb de film nooit donkerder genoemd; Ik noemde het dieper. Ik denk dat de kracht van de musical niet de verblindende zang en dans is. Ik denk dat je, als het goed wordt gedaan, toegang krijgt tot hun hoofden. Je komt dichterbij en intiemer in de emoties van de personages.

Dus op dit moment hadden we, hoewel er zang en dans was, toestemming om dichter bij hen te komen vanwege de reis die we tot nu toe met hen hebben gemaakt. Dus ja, je snapt het knikje van de tornado, het vallende huis, Dorothy, daar snap je de lol van. Maar als je naar het gezicht van Ariana Grande kijkt, wanneer ze zich omdraait, wordt het heel persoonlijk voor haar. Nessarose was een persoon die ze kende en die slecht is geworden en die is overleden, en het zou haar schuld kunnen zijn. Maar dat kan ze niet laten zien. Dan komt Elphaba binnen, en ze rouwen allebei om het verlies van Nessarose. En dan gaat dat over van een echt gevecht naar grappen.

Er was een moment waarop ik dacht dat het gevecht niet zou werken in de film. De grappen van het ‘boerenmeisje’ en het ‘huis dat op je valt’, dat zijn allemaal grappen in de show, maar in de film spelen ze sterker. En dan gebeurt de klap. We hielden het allemaal binnen omdat we tot de conclusie kwamen dat de enige manier waarop deze twee kunnen communiceren, is hoe ze het als kinderen deden, namelijk vechten. Dus ook al is het een gevecht, het is voor hen een verbindend punt.

Wat is je favoriete decorstuk in “Wicked: For Good”? Eén waarvan je het gevoel hebt dat je uit het park bent geslagen.

Ik denk dat het muzieknummer “For Good” is. De terughoudendheid die beide meisjes uit beide films verdienden om ‘For Good’ te kunnen doen en niet het grote flitsende einde te doen, maar het zo intiem te maken. Want uiteindelijk gaat het er in de film om hen het stuur te geven, zodat ze het moment kunnen verdienen. Voor mij was dat een van mijn meest trotse momenten. We herhalen zelfs ‘Defying Gravity’ halverwege ‘For Good’, wat een nee-nee had kunnen zijn – en geloof me, de hoeveelheid gesprekken en debatten om dat te doen – maar omdat het uit een plek van haar kracht komt, stelt het ons in staat daarheen te gaan.

En dan moet je de aanloop naar Dorothy’s ingang goed volgen om Elphaba te vernietigen.

Ik denk dat die scène het meest emotionele draaipunt van de film is. De opname van Elphaba buiten de kast en Glinda erin, dat was niet geschreven; Dat deden ze tijdens de repetities. Ik huilde toen ik ze dat zag doen. Ik moest een manier bedenken om het in de film te verwerken.

Dus dat komt door het begrijpen van de personages en hun reis, en dan durven we te wedden dat het zou werken. En zelfs toen we het schoten, het schot van de deur tussen hen beiden, moest ik een muur eruit halen om het schot te krijgen. De productieontwerpers raakten in paniek, want als je die muur of die set weghaalt, kun je niet meer filmen. We konden niet terugkeren naar die set. En ik dacht: fuck it, het is het waard. Dit is het moment. We moesten de duisternis ingaan, zonder het antwoord te weten. Gewoon vertrouwen op onze instincten.

Over het aanpassen van de sterfscène van de Wicked Witch en het verbergen van het laatste shot van de film voor Universal

Praat over de POV-opname van Glinda in de kast, waar ze Elphaba’s overlijden ziet. Hoe ben je daar terechtgekomen?

We hebben een storyboard gemaakt, maar ik houd me er nooit aan. Het is behoorlijk anders dan het storyboard. Als je Ariana en Cynthia hebt en zij in deze personages leven, moet je luisteren naar wat de film je vertelt. De show laat het Dorothy-silhouet voor de Elphaba smelten, en ik vond het altijd briljant. We kennen het smelten, maar om het vanuit een nieuw perspectief te zien, om daadwerkelijk de kast binnen te gaan waarin Glinda zich verstopt, speelt de hele scène gewoon anders.

Zelfs de close-up van Dorothy’s voeten achteraf ziet eruit als een slechterik. We lieten haar een tijdje ronddansen. Ze pakte de bezemsteel, sprong in het rond en vierde feest. Het was een beetje te veel.

Was het altijd het plan om het laatste shot van de film een ​​eerbetoon te laten zijn aan de poster van de musical?

Ja. Het was altijd het plan. Ik zou altijd eindigen met het gefluister.

Weet je hoe moeilijk het was om Universal te dwingen het nooit in marketingmateriaal te gebruiken? (Lacht.) Ze hadden er zelfs een poster van voor de eerste film, en ik dacht: “Waarom brengen we deze poster uit? We mogen het gefluister nooit erkennen. Nooit. Nooit.” Ik wilde dat het voelde alsof het ons niets kon schelen, en dan is het opeens het laatste shot in ‘For Good’. Dus de studio heeft dat laatste shot nooit gezien. Ik heb iets enorms opgelegd: “Laat deze foto niet zien!” Ze wilden het zo graag.

Die poster is een van de meest briljante posters ooit gemaakt. Je weet niet wat Glinda zegt, want dat doen ze eigenlijk nooit in de musical. Maar het is een beetje de sleutel tot vriendschap. Dat we deze geheimen hebben. En de meisjes mochten kiezen wat ze daadwerkelijk in de scène zeiden. Ik weet niet eens wat ze zeiden.

Dit interview is voor de duidelijkheid ingekort en bewerkt.

‘Wicked: For Good’ is nu in de bioscoop.