Tijdens een interview in oktober met Termijn, Slecht: voorgoed regisseur Jon M. Chu plaagde dat een geliefde artiest de laffe leeuw zou uitspreken in de tweede helft van de muzikale bewerking.
“Ik (hem een DM gestuurd op Instagram) zei: ‘Het zijn niet veel regels, maar misschien heb je wat tijd. Ik weet dat je het druk hebt. Ik kom naar je toe'”, zei hij. “Hij zei: ‘Waarom verdomme niet, laten we gaan!’ En toen gingen we verder en namen de regels op.
Vrijwel onmiddellijk werd Chu’s onthulling geknipt en verspreid over Pop Crave-accounts, virale TikToks en homogroepchats over de hele wereld. Toen kwam de speculatie: zou de laffe leeuw zijn mond opendoen en zichzelf openbaren? Hamilton schrijver Lin Manuel-Miranda? Of, de hemel verhoede, zou dit de intrede van James Corden in Oz markeren, zelfs na een Change.org-petitie eist dat Universal hem uit de Wicked-films houdt, meer dan 109.000 handtekeningen heeft opgeleverd?
Uiteindelijk werd de rol niet gespeeld door een van deze onvermijdelijk discours-uitlokkende kerels. In plaats daarvan ging het naar de Emmy-winnaar, de Oscar-genomineerde en de algemene nationale schat Colman Domingo. Zijn aanwezigheid in de film is weliswaar minimaal, maar een homoseksuele zwarte acteur is de beroemdste queer-gecodeerde acteur. “vriend van Dorothy” zorgt voor een welkome aanvulling op de campy-fantasia die de Oz-canon is.
De Laffe Leeuw is sinds het origineel van L. Frank Baum een bastion van ontraditionele mannelijkheid Tovenaar van Oz roman werd 125 jaar geleden gepubliceerd. Wanneer Dorothy de Leeuw vraagt wat hem precies tot een lafaard maakt in de… boekverklaart hij: “Het is een mysterie. Ik veronderstel dat ik zo ben geboren.” Hij hoopt dat de Tovenaar van Oz hem moed kan schenken, zodat hij zijn zogenaamde ‘natuurlijke’ positie als Koning van het Woud kan innemen.
Het is onvermijdelijk dat de perceptie van het moderne publiek over de Laffe Leeuw werd gevormd door MGM’s iconische, door Judy Garland geleide verfilming uit 1939. Hoewel het gemakkelijk is om Dorothy’s metgezellen als subtekstueel vreemd te lezen, tillen de campy, flamboyante maniertjes die Bert Lahr aanneemt als de Leeuw de zaken naar een geheel nieuw niveau. Als de bende complementaire make-overs krijgt, is hij de enige naast Dorothy die een gekrulde permanent krijgt, die hij afmaakt met een lint. Kort daarna, als ze de tovenaar niet meer willen zien, jammert hij kernachtig: ‘Ah, shucks, en ik had speciaal voor de gelegenheid een permanent.’
