Wat is er allemaal aan de hand met Pluribus?
Dus ik heb naar Breaking Bad-maker Vince Gilligan gekeken Voor velen op Apple TV en deze recensie van Inkoo Kang sprak mij aan (nadruk van mij):
Afgezien van miljoenen slachtoffers buiten het scherm, is het duidelijk dat Gilligan mikt op een lichter (en vreemder) uitje dan zijn twee voorgaande series. (Ondanks dat ‘Pluribus’ geniet van een griezelige sfeer, zorgt de zuidwestelijke zon ervoor dat het niet te donker wordt.) De griezelige scenario’s die hij tevoorschijn tovert zijn een bron van humor, intriges en oprecht ongemak. Maar de show levert nooit meer op dan de som der delen. Carol zorgt voor een gekmakende hoofdpersoon met tunnelvisie -een met een schokkend gebrek aan nieuwsgierigheid over de entiteit die de aarde heeft ingehaald, of zelfs over wat de geïnfecteerden de hele dag doen als ze niet aanbieden om aan haar grillen tegemoet te komen. Haar één noot somberheid betekent dat Seehorn, die hartverscheurend was als de onderdrukte Kim in ‘Saul’, wordt verspild als hoofdrolspeler in haar eigen show. De tevredenheid en medewerking van de bijenkorfgeest zijn eveneens moeilijk te dramatiseren.
Het was ergens halverwege aflevering twee toen ik mezelf begon af te vragen of ik om Carol moest geven en wat er met haar zou gebeuren, wat nooit een goed teken is. Ik hou van veel shows met onwaarschijnlijke hoofdrolspelers (zoals Succession & Seinfeld), maar ik kan vaak niet voorbij koppige en onnieuwsgierige shows komen – het lijkt me gewoon nep en doorbreekt mijn bereidwillige opschorting van ongeloof.
De voorstelling heeft een score van 99% op Rotten Tomatoes. Pluribus-fans, wat mis ik hier? Het uitgangspunt is goed en ik wil het leuk vinden. Vermoedelijk hebben veel critici het hele seizoen gezien en dus misschien wordt het beter naarmate het vordert?
