Recensie ‘Working Girl’: Jojo Levesque is misschien wel de enige reden om hem te zien

Wat willen werkende meisjes? Volgens de nieuwe musical ‘Working Girl’, gebaseerd op de film van Mike Nichols uit 1988, willen ze vooral afgeleide popsongs uit de jaren 80 zingen en zichzelf humoreren met brede komische teksten.

De vraag die mij kwelde toen ik La Jolla Playhouse verliet, waar ‘Working Girl’ zijn wereldpremière beleeft, is waarom moeten musicals hun bronmateriaal zo vaak goedkoper maken? De productie, geregisseerd door de vertrekkende artistiek directeur van La Jolla Playhouse, Christopher Ashley, zorgt ervoor dat muzikale komedie de grofste kunstvorm lijkt.

Ik had hoge verwachtingen van deze voorstelling. De makers, Cyndi Lauper (muziek en teksten) en Theresa Rebeck (boek), leken bij uitstek geschikt om dit filmische sprookje over een Staten Island-secretaris genaamd Tess, die vecht voor haar plaats in de clubachtige wereld van de bedrijfsfinanciering, om te zetten in een betoverende musical. Maar de commercie heeft het gewonnen van de kunst, dat wil zeggen dat de vanzelfsprekendheid het heeft gewonnen van de subtiliteit.

Ik hield van de film van Nichols, geschreven door Kevin Wade, toen deze voor het eerst uitkwam. Maar ik aarzelde om mijn eerste indruk in twijfel te trekken. Ik wilde er niet achter komen dat wat ik een geweldige komedie vond, eigenlijk het product was van een bepaalde tijdsgeest in New York en een tijdperk van Hollywood-films dat al lang voorbij is. Ik had de film al 37 jaar niet meer gezien toen ik hem opnieuw bekeek voordat ik naar La Jolla reisde, en ik was blij om te ontdekken dat de film zijn frisheid heeft behouden.

Nichols ontlokt prachtige optredens van zijn hoofdrolspelers, Melanie Griffith, Harrison Ford en Sigourney Weaver. Ik weet niet of ik ze ooit zo leuk heb gevonden als hier. Een jonge, slanke Alec Baldwin, die John Travolta channelt in “Saturday Night Fever” en het voorbeeld van Brando-Dean dat de weg vrijmaakte, speelt een mannelijk-chauvinistische hak met charmante, hedonistische toewijding.

Er zijn misstappen. Kevin Spacey verkent het landschap als een financiële man die Tess’ verlangen om vooruit te komen wil exploiteren. Joan Cusack is geweldig ondanks de regenboogoogschaduw en de haarspray die haar personage in een tekenfilm veranderen.

Kleine onderdelen krijgen een stiekeme dimensie. Er is de goddelijke Olympia Dukakis als personeelsdirecteur die de sluwe bondgenoot van Tess wordt, en Amy Aquino, die aan het einde van de film verschijnt en lef geeft aan een assistent op een soortgelijk opwaarts traject. Het genie van Nichols schuilt in de geïndividualiseerde texturen waarvan hij geniet in personages die tegelijkertijd types en unieke creaties zijn.

Dat vleugje eigenzinnige singulariteit ontbreekt vrijwel in Ashley’s generieke productie. Zowel het schrijven als de regie behandelen de personages als wandelende grappen. Nichols erkende dat komedie grappiger is als er menselijke tegenstrijdigheden en conflicten zijn. Weaver’s Katharine, de slechterik van het stuk die het ingenieuze bedrijfsidee van Tess steelt, is net zo overdreven als psychologisch en moreel terughoudend. Ze doet zich voor als mentor voor Tess, maar ze is niet van plan zich door een nederige secretaresse te laten weerhouden om als beste uit de bus te komen in een mannenwereld. Weaver brengt beide kanten van de vergelijking op prachtige wijze in evenwicht.

Joanna “JoJo” Levesque, die Tess speelt, en Leslie Rodriguez Kritzer, die Katharine speelt, zijn de hoogtepunten in Ashley’s cast. Levesque, die een nummer 1-nummer had in de Top 40-hitlijst van Billboard en hetzelfde eenzame streven heeft als Griffiths onvergetelijke Tess, is de belangrijkste reden om deze productie te zien. De teksten van Lauper stellen Tess in staat in contact te komen met de gevoelens achter haar droom, haar vastberadenheid om zich niet te laten bepalen door waar ze vandaan komt of hoe mannen hongerig naar haar kijken.

Helaas heeft haar personage niet alleen te maken met een sluwe baas, een schaamteloos patriarchaat en het snobisme van de heersende klasse, maar ook met een musical die met clowneske streken door een druk plot snelt. Kritzer krijgt teleurstellend stripverhalen waardoor de terugkeer van haar personage altijd een bijzaak lijkt.

De partituur is eigenlijk een verzameling niet-memorabele maar vreemd vertrouwd klinkende nummers. Lauper won een Tony voor haar werk aan ‘Kinky Boots’, dat betere individuele nummers heeft, maar eveneens een compositorische doorgaande lijn mist. Hier vertelt de muziek niet zozeer het verhaal als wel kleur in de atmosfeer met dezelfde hardhandigheid als de opzichtige make-up en pluizige kapsels van Tess’ mede-SI-forenzen in dit (excuseer de woordspeling) veerbootverhaal.

De meeste nummers voor Tess lijken alsof Lauper schreef ze voor zichzelf. Het lijkt erop dat Levesque elk moment kan uitbreken in ‘Girls Just Want to Have Fun’. Haar vocale versieringen doen op griezelige wijze denken aan die van Lauper. Ze zou zich het personage eigen maken als het materiaal haar maar een halve kans zou geven.

Er zijn echo’s van Run-DMC en er bloeit wat arenarock in de partituur. Mick (Joey Taranto), het vriendje van Tess, een galopperende bruiloftszanger die eruitziet alsof hij een Van Halen Halloween-kostuum draagt, zit opgezadeld met gênante rocknummers waardoor ik me afvroeg of AI misschien tot meer originaliteit in staat zou zijn.

Joanna ‘JoJo’ Levesque en Anoop Desai in de musical ‘Working Girl’.

(Rijke Soublet II)

Jack, de investeringsmakelaar die op meer dan één manier met Tess samenwerkt, wordt gespeeld door Anoop Desai in een onstuimige maar theatraal ondermaatse prestatie. Elke keer dat hij een liedje krijgt, is het een opluchting dat hij niet over het hoofd wordt gezien, maar ook een herinnering dat zijn karakter niet goed is geïntegreerd in Rebecks gecomprimeerde en haastige boek.

De aanpassingen die Rebeck aan de plot aanbrengt, lijken mij niet bijzonder nuttig voor het vertellen van verhalen. In de film weert Tess zachtjes het voorstel van Mick af nadat ze hem is binnengelopen terwijl hij de liefde aan het bedrijven was met een andere vrouw. In de musical is er bij de valsspeelscène een vriend betrokken, die plaatsvindt nadat ze hem feitelijk in het openbaar heeft afgewezen. In plaats van aan de randen te sleutelen, had Rebeck meer tijd moeten besteden aan het opnieuw bedenken van de basisstructuur van de show.

Joanna “JoJo” Levesque, links, en Ashley Blanchet in de musical “Working Girl.”

(Rijke Soublet II)

Cyn van Ashley Blanchet, de beste vriend van Tess (gespeeld door Cusack in de film), onderscheidt zich van het secretariaat. Maar deze cruciale vriendschap is ondergeschikt aan de groepsdynamiek. Tess verhuist met een groep gekke vrouwen uit de buitenwijken, waardoor de musical een paar intieme momenten van nadenkende stilte achterlaat. De onstuimige choreografie van Sarah O’Gleby versterkt het gevoel van waanzin.

Een afbeelding van de Verrazzano-Narrows Bridge is een integraal onderdeel van de scenografie van het collectief AMP met Erica Jiaying Zhang. Tijdens de hele show wordt New York geprojecteerd, maar de GPS-coördinaten zijn nauwkeuriger die van een Amerikaanse musical die de weg kwijt is geraakt in een poging een beroep te doen op de kleinste gemene deler.