Dit zoals verteld-aan-essay is gebaseerd op een gesprek met Jacqueline verzamelt, eigenaar van JS verzamelt pijler om huisinspecteurs te posten franchise. Het is bewerkt voor lengte en duidelijkheid.
Ik ben een ambtenaar van de derde generatie. Ik heb 30 jaar bij de New York City Housing Authority gewerkt. I genoten van het werk en voelde dat ik mensen hielp bij het vinden van veilige en betaalbare huisvesting.
Toen ik voor het eerst lid werd van de Huisvestingsautoriteit In de jaren ’80 stond mijn vader erop dat ik me aanmeldde voor vervroegd pensioen. Destijds leken de extra bijdragen aan mijn pensioen duur, maar mijn vader verzekerde mij dat de investering de moeite waard was. Er kan veel veranderen tussen mijn 55e en mijn 62e, zei hij, en als ik vervroegd met pensioen zou kunnen gaan, zou dat mij keuzes geven.
Hij had zo gelijk. Tientallen jaren later kon ik die beslissing nemen vervroegde pensionering om thuis te zijn bij mijn man, Joseph, terwijl hij tegen hersenkanker vocht. Joseph stierf toen hij 58 was, en ik was 55.
Toen mijn man stierf, overwoog ik onze franchise terug te verkopen
Iets meer dan een jaar voordat hij stierf, zei Joseph dat hij mij mee wilde nemen naar de stad. Ik dacht dat het een date-avondmaar toen ik op mijn hielen naar buiten kwam, zei hij dat ik iets comfortabelers moest aantrekken.
Het bleek dat hij me niet naar een chique diner: we gingen naar de franchise-expo. Toen liet Joseph de bom vallen: hij wilde een franchise kopen. Ik zei oké, maar ik was niet bijzonder geïnteresseerd. Ik had geen plannen om erbij betrokken te zijn.
Joseph deed onderzoek naar Pillar to Post, een huisinspectie bedrijf en volgde een opleiding bij de organisatie. Maar voordat hij de franchise kon openen, stierf hij. Het bedrijf bood aan om onze franchise terug te kopen. Ik kwam in de verleiding, maar toen dacht ik eraan hoe hard Joseph had gewerkt om het bedrijf voor te bereiden. Ik besloot het in zijn nalatenschap te lanceren.
Het kostte tijd om een bedrijf op te bouwen als zwarte vrouwelijke inspecteur
Toen werden de dingen beangstigend. Ik was met pensioen bij de Housing Authority, maar ik wist niets van huisinspecties. Ik moest trainen bij Pillar and Post en een licentie verkrijgen van de staat New York.
De meeste woninginspecteurs lijken niet op mij. Dat werd overduidelijk toen ik probeerde te werken op Staten Island en andere gebieden die bekend stonden om hun raciale spanningen. Ik werd daar niet goed ontvangen. Toen ik echter uitbreidde naar meer diverse delen van de stad, zoals Flatbush, Brownsville en East New York, gingen de zaken weer beter.
Ik ging aanvankelijk aan het werk toen andere inspecteurs niet kwamen opdagen. In die situaties hielpen mijn vaardigheden op het gebied van klantenservice van de Housing Authority mij om me te onderscheiden van de massa. Bovendien zagen mensen dat ik wist waar ik het over had. Het duurde niet lang voordat mensen vroegen naar ‘die Black Lady-inspecteur in Brooklyn’.
Ik heb mijn niche gevonden bij starters
Het eerste jaar ging ik naar mijn werk, kwam dan thuis en huilde. De zaken waren een enorme afleiding en gaven mij elke dag een reden om op te staan, maar mijn verdriet was rauw en de tranen waren nooit ver weg. Uiteindelijk begon ik minder te huilen en me meer op zaken te richten.
Vandaag is het acht jaar geleden dat Joseph stierf, en zeven jaar sinds ik het bedrijf lanceerde. Ik heb een niche gecreëerd waarin ik met starters op de woningmarkt werk. Ik werk ook met educatieve non-profitorganisaties in de stad.
Vooral in mijn gemeenschap kunnen starters op de woningmarkt de eerste mensen in hun familie zijn die ooit een eigendom bezitten. Ze hebben begeleiding nodig en een relatie die niet eindigt zodra de verkoop is gesloten. Mijn klanten kunnen contact met mij opnemen als ze vragen hebben over hun huis.
Ik heb een voorbeeld gesteld voor mijn kinderen
Joseph en ik leefden altijd onder onze stand en waren van plan om met pensioen te gaan reizen. Naast het runnen van het bedrijf – dat nog steeds zijn naam draagt – probeer ik elk jaar twee internationale reizen ter ere van hem te maken. Ons eerste kleinkind is onlangs in Guam geboren en ik kijk ernaar uit om daar tijd door te brengen.
Het verbaast me dat ik op mijn 64ste ondernemer ben. Ik had nooit gedacht dat ik een bedrijf zou runnen, laat staan een bedrijf dat supersuccesvol zou zijn. Daarmee heb ik een voorbeeld gesteld voor mijn drie kinderen: soms krijg je in het leven curveballs en moet je gewoon blijven pushen. Er wacht nog iets om de hoek.
