Dat begon te veranderen toen ik tiener werd, toen het kopen van fastfood en snacks een van de routines van de adolescentie was: het eten van die stinkende dozen met in ketchup gedoopte vleugels en frietjes achter in de bus. Maar dit steeds sporadischere en toegeeflijker eetpatroon, dat helemaal niet werd bepaald door voeding of honger, maar al snel alleen door gewoonte, zorgde ervoor dat ik op regelmatige punten totaal ontevreden was over hoe mijn lichaam eruit zag. Ik zal mezelf dan niet beschrijven, omdat ik niet graag negatieve opmerkingen maak over mijn uiterlijk in het verleden, vooral omdat er de afgelopen jaren momenten zijn geweest waarop ik naar mezelf keek en het gevoel had dat ik niet veel veranderd ben.
Hoe dan ook, toen ik volwassen werd en het onderwijs verliet, wist ik dat ik iets wilde doen om mijn lichaam te veranderen, om gespierd en gespierd te worden, in plaats van de cyclus van mager en ‘mager vet’ te herhalen die al zo’n twintig jaar mijn lichaam was. Het ging uiteraard ook over seksuele valuta. Als ik het soort aandacht wilde trekken dat ik verlangde en mezelf beter wilde adverteren op de seksuele markt, of dat nu digitaal was, op Grindr, of fysiek, in bars en de club, dan zou ik mijn kansen moeten vergroten door een transformatie door te voeren.
Ik kan me niet precies herinneren in welk jaar ik begon met trainen, omdat de tijd voor mij nog steeds enigszins vervaagd is door de pandemie, maar toen ik begon met gewichtheffen voelde het als een openbaring. In plaats van dit lichaam eenvoudigweg te zien als een vleeszak vol ongemak die mij in welke vorm van sport of atletiek dan ook in de steek had gelaten, voelde ik een echte verbinding met de dumbbells en halters en genoot ik van de manier waarop ik mijn lichaam kon duwen, trekken en strekken, waarbij ik de spiervezels afscheurde zodat ze konden worden gerepareerd en opnieuw opgebouwd, om vervolgens dat proces helemaal opnieuw te beginnen.
Na ongeveer twee jaar voelde ik me tevreden met hoe ik eruitzag. Ik had nog niet mijn ideale lichaam, maar mensen hadden gemerkt dat ik veranderd was, een glow-up had, om het zo maar te zeggen. Ik had een ronde borst, een strakkere taille, veel bredere schouders (dat was altijd een belangrijke onzekerheid geweest) en stevige billen. Ik had niet per se een vast archetype voor hoe ik eruit wilde zien, maar ik herinner me dat ik duidelijk geïnspireerd werd door de lichamen van Afro-Amerikaanse pornografische acteurs als Marc Williams, Race Cooper en Bobby Blake. Ik dacht niet dat ik hun lichamen noodzakelijkerwijs zou kunnen bereiken, misschien niet zonder synthetische verbeteringen waar ik niet tegen kan, maar als ik er maar dicht genoeg bij kon komen, zou ik me gelukkig en sexy voelen.
Ik had ook mijn relatie met eten aanzienlijk verbeterd. Na een leven lang heen en weer geslingerd te hebben tussen soberheid en toegeeflijkheid, begon ik voedsel te associëren met mijn regime en ging ik het zien als brandstof voor het lichaam, hoe smakeloos die uitdrukking ook is geworden. Ik leerde over de rol van eiwitten, vetten, koolhydraten en macronutriënten en begon zelfs plezier te beleven aan eten: ik hou van zalm, kip, groenten, rijst en aardappelen, en al deze voedingsmiddelen zijn de hoeksteen van het opbouwen van spieren. Ik heb ook het geluk iemand te zijn die een dikke eiwitshake aankan zonder te kauwen.
Dit alles wil zeggen dat, hoewel ik het starten van de sportschool puur zag als een middel om een esthetische transformatie te bereiken, ik een reeks voordelen vond voor mijn gevoel van eigenwaarde, eetpatronen en zaken als helderheid van denken, persoonlijke organisatie en algemeen geluk.
Dit klinkt allemaal behoorlijk positief, toch? Dus waarom slurp ik kombucha en dan flip ik over het suikergehalte? Omdat ik een vreemde mentale reset voel wanneer ik eraf val. Dat is het probleem met een fysieke transformatie: het is niet permanent. Waar je buikspieren ooit strak waren gebeiteld, kunnen ze weer bedekt raken door een laagje vet. Waar uw borst parmantig was en uitsteekt, kan deze gaan zakken. En dat kan komen door inactiviteit, overmatig genot of een hele reeks problemen, zoals ziekte, stress of medelijden met jezelf om welke reden dan ook.
En het is op die momenten waarop ik, nadat ik uit een periode kom waarin ik meer Dairy Milk Oreo-repen heb uitgepakt dan ik publiekelijk op papier wil toegeven, in paniek raak en nadenk over hoe ik het Action Man-droomlichaam kan herstellen dat ik ooit had bereikt.
Mijn laatste freakout werd geïnspireerd door een reis naar een Caribisch eiland dat ongeveer twee minuten van tevoren op mij werd gedropt. Het is maar een reis voor mijn werk, en toch stel ik me voor dat ik buikspieren wil die op een afstandsbediening lijken als ik een POV-foto maak vanuit een ligstoel in een luxe resort.
Ik word er echter steeds beter in om het allemaal te accepteren. Dat de toestand van je lichaam niet permanent is, dat het voortdurend verandert en altijd in beweging is. Dat je misschien houdt van hoe je eruit ziet en een hekel hebt aan hoe je eruit ziet, en dat dit misschien niet eens veel te maken heeft met hoe je eruit ziet. Ik herinner me dat ik twee jaar geleden dacht dat ik het meest afschuwelijk uitziende wezen ter wereld was tijdens een vakantie naar Mallorca, ondanks de aandringen van mijn vrienden dat ik er fantastisch uitzag. Ik keek onlangs terug naar die foto’s, waar ik de hele reis had geklaagd en geschokt, en dacht dat ik er mooi, gezond en stralend uitzag.
Maar ik wens niet noodzakelijkerwijs dat ik het toen had geweten. Alleen dat ik neutraal was geweest en er iets minder om gaf. Dat is het enige waar ik nu naar streef. Een zoete kombucha drinken omdat die heerlijk is, daarna naar de sportschool gaan omdat ik ervan geniet, mezelf in de spiegel aankijken en denken: goed gedaan dat je in dit lichaam bent blijven leven. Proberen een bepaald beeld te krijgen van gezondheid, fitheid en seks is een bizarre emotionele achtbaan – wat een opluchting zal het zijn als ik er eindelijk uit kom.
Afkomstig uit 10 Men Issue 62 – VERJAARDAG, EVOLVE, TRANSFORMATIE – ligt nu in de kiosk. Bestel uw exemplaar hier.
