Ik ben opgegroeid in Guyana, waar culturele normen de toon zetten voor het ouderschap van mijn moeder en tot veel wrijvingen leidden in mijn tienerjaren. jong volwassen jaren – wrijving die tijd en perspectief nodig had om te verzachten.
Destijds was de regel simpel: kinderen moesten gezien en niet gehoord worden. Dat zat mij niet lekker. Ik kwam eruit de baarmoeder een vrije geest die autonomie op prijs stelde en een krachtige stem wilde. Botsingen waren onvermijdelijk. Mijn oriëntatie was onverenigbaar met wat ik zag als hardhandig, autoritair ouderschap.
Gelukkig verzachtten de rede en de tijd mijn woede. Wat ik toen niet kon zien, was dat moeder haar best deed om ouder te worden vanuit het enige raamwerk dat ze kende: vanuit haar eigen kader geleefde ervaring.
Nu mijn moeder 90 is, voelen mijn dagen met haar aan als geleende tijd die ik niet als vanzelfsprekend durf te beschouwen. Ik merk dat ik bewuster ben, de tijd wil vertragen, graag van alles wil genieten en alles wil absorberen.
Ik heb genade gevonden in vergeving
Naarmate ik ouder werd en werd blootgesteld aan reizen, literatuur en nieuwe manieren om mensen en hun keuzes te zien, begon ik te begrijpen hoe culturele conditionering en een beperkte opleiding hadden moeder gevormd. Ze had eenvoudigweg geïmiteerd wat voor haar model stond.
Mijn eigen opleiding en bekendheid hebben mij geholpen voorbij mijn vroege oordelen te kijken en te zien hoe diepgaand de omgeving gedrag bepaalt. Mijn moeder had binnen strikt paternalistische ritmes geleefd, gewapend met slechts een opleiding in de vijfde klas.
Dat besef verzachtte mij. Wat vroeger een teleurstelling was, werd een zachter begrip. Ik zag dat ik in haar plaats misschien dezelfde keuzes had gemaakt. Deze gedachte alleen al tilde iets zwaars op. Het gaf me de ruimte om wrok te vervangen door mededogen en eindelijk mijn moeder volledig te zien zonder de voorbeelden vast te houden die ze tegen haar herhaalde.
Ik houd nu vast aan onze rituelen
Mijn moeder woont nu bij mij en we hebben rituelen ontwikkeld die zeer bevredigend en ondersteunend zijn.
We hebben een nachtelijke date om naar te kijken “Gevaar.” We maken ook tijd om warme borden met heerlijke curry en rijst of mijn beroemde macaroni en kaas te delen. Ik vind het ook leuk om oude recepten opnieuw te bekijken, waardoor ik mijn moeder om advies moet vragen.
De auteur en haar bejaarde moeder. Met dank aan Wendy Woolfork
Het lijkt erop dat ik bij elke hap de geschiedenis proef, terwijl ik me alle maaltijden herinner die ze ooit uitrekte om ons te voeden toen er weinig te beleven was.
We verbinden nu ook via muziek. Onze lange ritten over kronkelige landweggetjes – met Bob Marley of het spel “Si Te Vas” van Marc Anthony – zijn geschenken die ik twee keer mag uitpakken: één keer op het moment en later nog een keer, als herinnering.
Een paar maanden geleden zagen mijn moeder en ik zangeres Lauren Daigle tijdens een concert – een ervaring waar moeder nog steeds met veel plezier over praat. Ik zal het ook niet snel vergeten.
Ik koester deze laatste momenten met mijn moeder
Ik word vaak wakker met het geluid van mijn moeder die hardop bidt. Het is de liefste wekker die ik ooit zou kunnen wensen. Ik koester deze momenten, wetende dat er een dag zal komen waarop ik alles zou geven om zo’n geluid te horen.
Dus ik geniet er gretig van: de gedeelde momenten, de muziek, het rustige gezelschap, de kans om lotion over haar voeten te wrijven of artritische schouders te masseren als de pijn overweldigend is, de dankbaarheid voor mijn vermogen om oude wrok te ontgroeien en een meer uitgebreide en empathische kijk op ons leven te krijgen.
Na alles wat we hebben meegemaakt, voelt het als een wonderbaarlijk wonder om gewoon van mijn moeder te houden en door haar geliefd te worden – vrijelijk en zonder voorbehoud.
