Borst
Je vraagt je misschien af wanneer Borst34, legt haar pen neer. Sinds 2020 heeft de Brits-Nigeriaanse auteur, scenarioschrijver en journalist twee romans en de bloemlezing uitgebracht Liefde in kleur bracht haar op de Zondag Tijden Bestsellerlijst. Een zelfbenoemde ‘romcomoisseur’, haar nieuwste, Zoete hitteis een onverwacht verhaal over hernieuwde liefde.
Wanneer werd je verliefd op schrijven?
Om zeven of acht uur in een Engelse les. We kregen een creatieve schrijfopdracht over een spookhuis – het moet rond Halloween zijn geweest. Ik was een nerd en wilde het zo goed doen, dus ik was vastbesloten om van deze opdracht als het ware mijn teef te maken. Het ging over een groep vrienden, een beetje grappig, een niet-eng-griezelige wending aan het einde… minder horror en meer een schattige mysterieuze kappertje. Tijdens het schrijven had ik het gevoel dat ik zweefde. Mijn handpalmen werden helemaal bezweet en ik wist het was goed. Ik kan niet beweren dat ik dat vertrouwen nu altijd heb, maar ik ontdekte een nieuw deel van mijn ziel, iets wat ik moest doen.
Wat maakt een geweldig verhaal?
Authenticiteit en echte kennis van de karakters. Je moet de wereld die je hebt geschreven en de mensen die erin leven, van binnen en van buiten kennen. Het verhaal moet een levend, ademend ding zijn en dat komt voort uit grondige kennis, diep nadenken over de personages en het hebben van informatie over hen die misschien niet eens in het boek terechtkomt! Dan moet je ze het laten doen. Dwing een personage niet om iets te doen dat nergens op slaat, omdat je een specifiek plot in gedachten hebt; het leest als inauthentiek en knoeit met de integriteit van de wereld. Ga door met wat je hebt gemaakt en laat de plot daar doorheen vloeien.
Hoe omarm je traditie via je praktijk?
Met elk boek leer ik iets meer over mezelf, dus ik vorm nog steeds mijn eigen tradities. Hoezeer we ook kunnen praten over techniek, paradigma’s en vorm, schrijven is iets heel persoonlijks en moet vloeiend zijn. We moeten openstaan voor evolueren terwijl we creëren. Dat gezegd hebbende, heb ik me met terugwerkende kracht gerealiseerd dat de manier waarop ik schrijf – een beetje tekstueel, heel specifiek beschrijvend – erg Nigeriaans, vooral Yoruba, die ik van oorsprong ben. Yoruba is een bloemrijke, muzikale, poëtische taal. Het kost je een heel eind om iets te zeggen, gewoon zodat je het kunt gevoel wat er gecommuniceerd wordt. Wil je zeggen dat je gelukkig bent? Je zegt: “De binnenkant van (mijn ziel) is zoet.” Het voelt dieper, brengt meer over. Wil je zeggen dat je honger hebt? Je zegt: “Honger doodt mij.” Wij hebben gevoel voor drama. Ik omarm dat deel van mijn schrijven. Het is een instinct dat door cultuur en bloed in mij is ingebed, en ik heb het gepersonaliseerd, tot de mijne gemaakt. Ik ben er trots op.
Wat staat er op jouw leeslijst?
Noodzakelijke fictie door Eloghosa Osunde. Een Nigeriaanse schrijver wiens werk ik bewonder – enorme vaardigheid! Octavia E. Butler‘S Gelijkenis van de zaaieromdat ik niet genoeg speculatieve fictie heb gelezen en inspiratie wil zoeken buiten mijn gebruikelijke horizon.
Heb jij een kenmerkende creatieve stijl?
Grappig, lange zinnen, poëtisch, in de spanning van emotie en aantrekkingskracht.
Als u uw handschrift zou moeten analyseren, wat zegt het dan over u?
Ik denk sneller dan ik schrijf. Ik probeer wanhopig elk woord in mij naar buiten te brengen, wat de kosten ook zijn – zelfs als de kosten er mooi uitzien.
Afkomstig uit 10 Men Issue 62 – VERJAARDAG, EVOLVE, TRANSFORMATIE – ligt nu in de kiosk. Bestel uw exemplaar hier.
