In januari van dit jaar moest ik het hebben chirurgie van de cervicale wervelkolom. Ironisch genoeg maakte ik me niet zoveel zorgen over de operatie als wel over de gevolgen na de operatie.
Gedurende een aantal weken na de operatie heb ik niet zou kunnen rijden (omdat ik mijn nek niet kon draaien), dus probeerde ik erachter te komen hoe ik mijn kinderen naar school, sport, clubs en hun verschillende activiteiten kon krijgen. Bovendien waarschuwde mijn arts me dat het een goed idee zou zijn om hulp te krijgen bij het koken, de was doen en andere activiteiten waarbij ik mijn nek moest draaien (dat blijkt zo ongeveer alles te zijn).
Gelukkig ben ik dat een van de zes kinderenen ik wendde me tot mijn zus, Rose, voor hulp. Ze vloog gewillig van Chicago naar New York om drie weken voor mij en mijn gezin te zorgen. Het blijkt dat het ongelooflijk was dat ze bij mij bleef. Ze was niet alleen super behulpzaam, maar het was ook een traktatie om haar elke dag te zien, terwijl we zelden bij konden praten buiten de vakanties.
Ik wilde iets speciaals met haar doen om mijn dankbaarheid te uiten. Mijn favoriete bezigheid is reizen – met name avontuurlijke reizen – en haar een cadeau geven reis naar Alaska op een expeditiecruise was iets waarvan ik dacht dat we het allebei leuk zouden vinden.
Wij kozen wat we gingen doen
Wandelen, kajakken en het verkennen van de natuur waren activiteiten waar ik vaak van genoot tijdens het reizen. Hoe actiever, hoe beter. Mijn zus had echter meer zin in ontspannende vakanties. Dus toen we op onze eerste dag aan boord in Juneau arriveerden Uncruise’s WildWooly en Wow met de Glacier Bay-route, ik denk dat we ons allebei afvroegen hoe deze reis zou werken.
Het mooie aan Uncruise is dat het een kies je eigen avontuur — we mochten elke dag twee activiteiten uitkiezen voor die dag, en er was geen verplichting om bij elkaar te blijven.
De eerste dag zouden we gletsjers en ijsbergen van dichtbij bekijken. Ik dacht meteen dat kajakken de activiteit voor ons was; Roos was daar niet zo zeker van. Ik overtuigde haar om het te proberen, en daar gingen we. Het landschap was geweldig – gigantische ijsbergen zweefden om ons heen – terwijl onze gids een plek in de verte aanwees als ons keerpunt. Ik was er dol op. Toen de wind aanwakkerde en het begon te regenen, vertelde Rose me dat ze blij was dat ze dit had gedaan, maar ze wilde dat ik wist dat het een eenmalige activiteit was. Haar rug deed pijn en ze was moe.
De auteur en haar zus gingen op kajakavontuur. Met dank aan de auteur
De volgende dag, toen de activiteitenopties werden gegeven, greep ik onmiddellijk de kans om te bushwhacken. Bushwhacken was eigenlijk naar boven wandelen het Alaska-terrein zonder paden, dus letterlijk een weg erdoorheen – klimmend over wortels, onder omgevallen bomen en op behoorlijk modderige plekken (ik kwam vast te zitten – en verloor bijna mijn kniehoge laarzen – in verschillende moerassige gebieden).
We gingen doen wat we leuk vonden
Ik vroeg Rose welke optie haar aansprak, en ze zei de skiff-tour – een boottocht die dicht bij de kust komt en belooft veel dieren te zien (geen beweging vereist). Die activiteit stond onderaan mijn lijstje. In eerste instantie probeerde ik haar ervan te overtuigen om met mij mee te gaan wandelen, maar toen besefte ik dat dit ook haar vakantie was. Ja, we waren samen op reis, maar we hadden ook heel verschillende interesses en ideeën over wat een goede vakantie is.
Rose ging op skifftocht en kwam super opgewonden terug – ze zag talloze grizzlyberen, bultruggen, otters en zelfs orka’s. Hoewel ik geen dieren had gezien, vloog ik vol adrenaline door het beklimmen van een berg zonder pad en het genieten van de meest magische uitzichten vanaf de top.
Rose raakte snel bevriend met de andere skiffrijders, en ik werd goede vrienden met mijn wandel- en kajakvrienden. Elke dag deden Rose en ik ons eigen ding: geen druk op de ander om mee te doen. En het pakte prachtig uit. Ze zag heel veel dieren in het wild en ik kreeg mijn actieve avontuur.
In tegenstelling tot toen we jonger waren en sterk het gevoel hadden dat we dezelfde dingen moesten doen, kon ik door ouder te worden beseffen dat het accepteren van mijn zus en haar keuzes – en haar niet onder druk zetten om te doen wat ik dacht dat het beste was – de sleutel was tot een gelukkige relatie.
