Wanneer we elkaar ontmoeten Belle Freud’s winkel in Marylebone, centraal Londen, ziet er onberispelijk uit, zonder een bierflesje te bekennen. Waarom zou er eigenlijk een bierflesje zijn, vraag je je misschien af. De avond ervoor was het vlaggenschip vol met vrienden die Freuds 64ste verjaardag vierden Damian Lewis mee chatten David Furnis mee chatten Gary Lineker mee chatten Lieve Dijon mee chatten Sam Taylor-Johnson. Een eclectische groep, maar Freud is niets anders dan eclectisch.
En ook succesvol. Ik vraag of ze denkt dat succesvolle mensen één belangrijke eigenschap gemeen hebben. Ze denkt hierover na. Ze denkt graag na. ‘Ze geven het duwen niet op’, zegt ze uiteindelijk. “Ze blijven eraan werken, ook al voelt het gruwelijk, afschuwelijk, onmogelijk. Doorzettingsvermogen is zo’n grote factor, hoe red je het anders in de wereld? Het is zeker niet alleen maar talent. Het is hard werken en dan doorzettingsvermogen, waar je bereid bent door te gaan, ook al boek je geen resultaat. Dan heb je op de een of andere manier deze doorbraken.”
Als iemand die al 35 jaar in het bedrijfsleven zit, zou ze zichzelf kunnen omschrijven. Sinds de lancering van haar gelijknamige label in 1990 loopt ze voorop in de Britse mode, maar op een zichzelf wegcijferende manier produceert ze stilletjes hit na hit, haar kenmerkende krijtstreep-tailoring en slogan-breisels gedragen door vrienden en fans, waaronder Kate Mos, Rebekka Hall, Kleine Simz En Sienna Molenaar. Het is nog nooit zo moeilijk geweest voor Britse modeontwerpers, vooral voor onafhankelijke modeontwerpers. Maar hier is ze dan, met bloeiende dameskleding- en huishoudartikelencollecties, een recente uitverkochte samenwerking met MEVROUW en een wekelijkse populaire podcast, Mode-neurose. “Je weet nooit echt wat er gaat gebeuren, maar het feit dat ik een klein bedrijf ben, heeft enorm in mijn voordeel gewerkt. Mensen zullen altijd kleding willen en zelfs met al die belastingzaken zullen we er wel een weg doorheen vinden, want dit is waar we het beste in zijn.”
Afgelopen oktober gelanceerd, Mode-neurose duikt in het verband tussen mode en identiteit en heeft zich snel gevestigd als een favoriet van insiders dankzij Freuds zeldzame vermogen om indringende, zwaarwegende (alweer dat woord) vragen te stellen die haar gasten ertoe aanzetten zich in onverwachte onderwerpen te verdiepen met een diepgang en eerlijkheid die je niet altijd in de podcastsfeer vindt. Deelnemers hebben meegedaan Cate Blanchett, Julianne Moore, Courteney Cox En Kristin Scott Thomasmaar ook minder op Hollywood gerichte namen zoals Bethann Hardison, Nick En Susie-grotHanif Kureishi en Marina Abramovic.
Het zal haar niet interesseren wie haar het meest heeft verrast, omdat ze zegt dat ze iedereen op hun eigen manier geweldig heeft gevonden, onder vermelding van Jonathan Anderson’s articulatie (“brein als een planeet”) en de eerlijkheid van twee vroege geïnterviewden, Zadie Smit En Rik Owens (“zo wonderbaarlijk dat ze alles bevestigden waar ik op had gehoopt en waarvan ik had gefantaseerd dat het in een gesprek zou kunnen gebeuren”). Moss was nog een verrassing, niet in de laatste plaats omdat hij ermee instemde om als eerste deel te nemen. “Ik wist dat ze er een hekel aan had om gefilmd te worden (de serie verschijnt ook op YouTube) en liet haar alleen het format zien om haar te amuseren. Toen ze zei dat ze het zou doen, besefte ik dat ik iets op het spoor was. Ze was zo grappig, maar liet ook de breedte van haar intelligentie zien. Wat ze zei over dat je lichaam niet het jouwe was, dat het een voertuig was voor andere mensen, was zo welsprekend en attent. “
Omdat de ontwerper de achterkleindochter is van Sigmund Freud – de uitvinder van de psychoanalyse – is het ‘op de bank’-element van de pod een geniale zet. De bank was oorspronkelijk bedoeld als komisch rekwisiet, maar door erop te gaan liggen en van bovenaf gefilmd te worden voor de videoversie lijkt de interviews een andere teneur te krijgen. Heeft de afwezigheid van direct oogcontact hetzelfde effect op haar proefpersonen, net zoals ouders worden aangespoord om met tieners te gaan wandelen of autorijden om hen aan te moedigen zich open te stellen? ‘Ik denk van wel,’ mijmert Freud. “Er gebeurt iets anders omdat we niet uitzoeken wie wat gaat zeggen. Het neemt de druk weg. Het betekent ook dat sommige mensen lang praten, wat ik leuk vind.”
Freuds smachtende tempo tijdens deze interviews helpt daarbij. “Als ik naar podcasts luister, wat niet zo vaak gebeurt, haat ik de spraakzaamheid”, geeft ze toe. “Het is te veel rumoer in mijn hoofd.” Vindt ze sollicitatiegesprekken makkelijk? “Het klinkt saai, maar ik ben echt geïnteresseerd in mensen. Mijn idee van een goed feest is om met één persoon in een hoekje te zitten. Ik hou van dat gevoel van verbondenheid. Wat dat betreft geniet ik ervan, maar ik veronderstel dat niets dat de moeite waard is zo gemakkelijk is. Ik denk wel: ‘God, hoe kan ik deze persoon recht doen?'”
Freuds standaardvraag aan haar gasten is: ‘Wat draag je en waarom?’, en het voelt nalatig om nu niet dezelfde vraag te stellen. ‘Nou, ik had een late avond,’ begint ze. “Dus ik dacht erover na hoe mijn gezicht zou reageren op bepaalde kleuren. Ik draag dit shirt met sterrenprint, een oude klassieker die ik al tijden niet meer heb gedragen omdat het zo koud is geweest, en ik heb het vaak koud, dus draag ik meestal miljoenen truien. Het is vandaag een beetje een lentedag en het voelt alsof ik iets heel speciaals draag. En dan draag ik deze spijkerjas, waar ik echt dol op ben. Ik herinner me dat ik op 14-jarige leeftijd op een heel zeldzame manier ging. winkelmoment met mijn vader (schilder Lucian Freud) en mijn zus (romanschrijver Ester Freud), en hij bood aan iets voor ons te kopen om aan te trekken. Dat soort dingen heeft hij nooit gedaan. We liepen door Chinatown en zagen deze spijkerjas met kraag van schapenvacht. Ik probeerde het en hij zei: ‘Dat is echt leuk. Wil je het?’ En ik dacht: ‘Misschien kan ik iets beters krijgen’, maar ik snapte het niet. Ik besefte dat zijn geduld opraakte, dus kocht ik deze vreselijke, sjofele kleren ergens anders, die ik nooit droeg. Ik heb hier de rest van mijn leven over nagedacht, totdat ik deze jas maakte.” De ontroering van deze anekdote – de sensatie van het tijd doorbrengen met een drukke ouder, de wetenschap dat hun geduld afneemt – is er een waar je je mee zult identificeren of die je vreemd zult vinden, afhankelijk van je omstandigheden.
Omdat dit het transformatievraagstuk is, vraag ik of ze een transformatieve ervaring kan noemen. Freud denkt er nog even over na. “Wat ik leuk vind aan mode zijn, is dat het altijd verandert. Als je veel twijfels hebt en tegenstrijdige gevoelens over jezelf hebt, is het een goede wereld om je in te bevinden, omdat je actie altijd moet transformeren. Ontevreden zijn is geen geweldig gevoel, maar met mode is het mogelijk om keer op keer door de spiegel te gaan. Dat vind ik geweldig. Het past bij mij. En als ik dat niet doe, heb ik het gevoel dat ik terug de stroom afdrijf richting de waterval, waar ik zal verdrinken.”
Misschien betekent mens zijn voortdurend transformeren. ‘Ja,’ beaamt ze. “Als je niet vooruit gaat, zit je vast en dat is een erg muffe plek om te bestaan. Maar er is sprake van transformatie en het zoeken naar zekerheid, wat meer een misvatting is. Als je een tiener bent, denk je dat je een anker nodig hebt, omdat alles hormonaal aan het transformeren is, wat overweldigend is. Maar nu heb ik de keerzijde gevonden. Door nu niet op zoek te gaan naar zekerheid, ben ik besluitvaardiger en weet ik meer over de dingen die ik nodig heb, wil of waarvan ik geniet. (Geroemde relatiegoeroe) Esther Perel schreef dit ding over hoe veiligheid je niet altijd een veilig gevoel geeft. Dat was voor mij een echte gloeilamp. Ik stelde me voor dat als je je veilig voelt, je je ook bevrijd voelt, maar de dingen die met veiligheid te maken hebben, geven je niet noodzakelijkerwijs een veilig gevoel.”
Zoals het verlies ervan? “Ja.”
Tegenwoordig lijkt Freud veiliger dan ooit. Ze is echt tevreden en heeft plannen om meer met haar podcast te doen, en mogelijk ook een boek te schrijven (iedereen die haar heeft gelezen Zondagse verhalen blog zal weten dat ze een natuurlijke schrijfster is). “Ik veronderstel dat ik gewoon meer wil halen uit wat nu werkt”, zegt ze over de toekomst. “Het voelt als zo’n leuk moment in mijn leven en ik wil er gewoon het beste van maken. De tijd vliegt voorbij en er is geen seconde te verliezen.”
Afkomstig uit 10 Magazine nummer 75 – VERJAARDAG, EVOLVE, TRANSFORMATIE – ligt nu in de kiosk. Bestel uw exemplaar hier.
BELLA FREUD: ALLES IN DE GEEST
Fotograaf JERMAINE FRANCIS
Talent BELLA FREUD
Tekst LAURA KRAIK
Haar PAUL DONOVAN gebruiken MAROKKAANSE OLIE
Make-up ANDREW GALLIMORE gebruiken DIOR-SCHOONHEID Forever Foundation en Capture Le Sérum
Mode-assistenten GEORGIË EDWARDS En TALIA PANAY
Productie SONYA MAZURYK
Speciale dank aan LONDEN BEOORDELING VAN BOEKEN
overhemd van PRADA, broek van BELLA FREUD
