Door Robert Scucci
| Gepubliceerd
A24 heeft een talent voor het distribueren van films waarin de echte monsters die je stalken slechts fysieke vervangers zijn voor welk trauma je ook meesleept, en 2016’s Het monster is een van die films waarvan je zou wensen dat het niet zo ingewikkeld hoefde te zijn. Ja, er rent een demonisch beest door het bos, maar zou het niet geweldig zijn als het beest slechts een letterlijk wezen was en niet een of andere metafoor voor een gespannen moeder-dochterrelatie die in realtime uiteenvalt?
Misschien ben ik cynisch, maar soms wil ik gewoon een paar sympathieke mensen in een buitengewone situatie zien terechtkomen en gedwongen worden uit te zoeken hoe ze kunnen overleven. Het monster Het zorgt er gewoon voor dat ik de antagonist wil aanmoedigen, omdat de door Zoe Kazan afgebeelde moeder zo objectief verschrikkelijk is, wat een bewijs is van haar briljante acteerwerk als ik hier helemaal eerlijk ben.
Misschien is het monster de traumaband die we onderweg hebben gesmeed
Het monster vertelt een pijnlijk eenvoudig verhaal over alcoholische moeder Kathy (Zoe Kazan) en haar dochter Lizzy (Ella Ballentine). Terwijl ze over landelijke wegen rijdt om Lizzy af te zetten bij het huis van haar vader voor hun gedeelde voogdijregeling, straalt Kathy nul verlossende eigenschappen uit. Flashbacks bevestigen dat ze al jaren een vreselijke moeder is, en haar huidige gedrag verzacht die indruk niet bepaald.
Nadat Kathy ’s nachts tijdens het rijden een wolf heeft aangereden, loopt de auto genoeg schade op om hulp langs de weg nodig te hebben, waardoor ze samen in gespannen stilte en sudderende wrok achterblijven terwijl de regen neerstort voor een atmosferisch effect. Bij elke nieuwe onthulling over hun relatie voel je je alleen maar slechter voor Lizzy, een kind dat er alles aan doet om het emotionele evenwicht te bewaren in een huis waar haar moeder nauwelijks doet alsof ze om haar geeft.
Zoals de titel belooft, ligt er letterlijk een monster op de loer in het bos, en het ziet er eigenlijk best cool uit, alsof een Xenomorph en een wolf een heel knoestig kind hadden. Krediet waar het verschuldigd is. Omdat Kathy en Lizzy herhaaldelijk met de dood worden geconfronteerd, zou ik willen dat de film niet steeds teruggaat tot de sombere flashbacks, omdat ze zo deprimerend zijn en niets doen om Kathy’s zaak te helpen. Ze is niet het type dronkaard dat zich lichamelijk afhankelijk voelt, maar gewoon het soort dat op de middelbare school een hoogtepunt bereikte en besloot dit op haar nakomelingen af te reageren. Lizzy is ondertussen een onschuldig slachtoffer dat zich door een angstaanjagende situatie heen moet werken met het soort emotionele volwassenheid dat kinderen ontwikkelen als hun ouders geen vangnet bieden. Ze kan haar moeder als vaag menselijk zien terwijl het echte monster buiten hun auto rondsnuffelt.
Sla de symboliek de volgende keer over
Ik begrijp volkomen wat Het monster doelt, maar ik had liever een versie gehad die meer letterlijk leunde. De effecten van de wezens zijn werkelijk indrukwekkend, zelfs als de film in de moderne valkuil van het maken van films trapt door deze effecten onder zoveel duisternis te verbergen dat hele stukken bijna niet te bekijken zijn. Kathy’s introductie maakt haar overduidelijk onaangenaam, en aangezien ze een van de onrustige hoofdrolspelers zou moeten zijn, werkt dat niet bepaald in het voordeel van de film.
Een verlossingsboog had haar karakter kunnen redden, maar ze voelt zich te ver heen om iemand te zijn waar het publiek redelijkerwijs naar zou zoeken. Als haar overleving Lizzy’s overleving garandeert, geweldig, maar je zult door een hoop emotionele bagage moeten waden om daar te komen. Dat is prima als je van dat soort dingen houdt, maar ik wilde dat de film meer op zijn eigen monster vertrouwde dan op zijn metaforen.
Het monster streamt op Max.
