Als we door Attilio’s Venetiaanse palazzo lopen, dat precies is bewaard zoals hij het achterliet, wordt het duidelijk dat beide broers en zussen nog steeds worstelen met hun verlies. “Na verloop van tijd kom je in een betere mate van acceptatie terecht en nu is het bijna een goede herinnering”, zegt Mario over hoe het voelt om in de ruimte te zijn. De broers en zussen groeiden op omringd door de kunst van Attilio. “Omdat we het vanaf de eerste dag hadden, voelde het voor ons normaal. We waren op geen enkele manier geschokt, maar toen we vrienden mee naar huis namen, dachten ze dat we gek waren”, zegt Mario. “Ik dacht de Mona Lisa had een snor”, zegt Cristina, wijzend naar de muur van de werken van Duchamp in de zitkamer, waar een versie uit 1964 van zijn werk te zien is LHOOQ van de behaarde, grijnzende dame.
De ruimte wordt nu gebruikt voor privémuseumrondleidingen of evenementen en organiseerde onlangs een diner voor kunstconservatoren. “Ik heb een andere relatie met materiële dingen”, zegt Mario. “Ik heb geen verzamelvirus, maar ik ben blij dat we erin geslaagd zijn – ik weet niet of dat voor altijd zal blijven – maar de boel bij elkaar te houden en de levensduur van het gebouw voort te zetten, aangezien hij de zijne niet kan voortzetten.”
Tijdens de lunch in Harry’s Bar (waar Attilio elke dag at), kijken de broers en zussen met hernieuwd vertrouwen naar de toekomst. Venetië, zeggen ze, ligt op een goede plek. “Er gebeurt veel. Het is een bestemming voor creatieve mensen en veel mensen hebben hier nu een tweede huis”, zegt Mario, die net als zijn vader en voorouders vóór hem een nieuwe generatie klanten in het vizier heeft. De tijdloze energie van Codagnato leeft voort.
Fotografie door Anna Stokland. Afkomstig uit 10 Magazine nummer 75 – VERJAARDAG, EVOLVE, TRANSFORMATIE – ligt nu in de kiosk. Bestel uw exemplaar hier.
van links: een bergkristalschedel en andere verzamelobjecten in de Codagnato-boetiek; een 18k slingerketting met drie handgeschilderde memento mori emaille miniaturen, circa 195
