Eind 1976 kregen de Pistols steeds meer aandacht vanwege hun muziek, uiterlijk en fuck-you-houding nu ze getekend waren bij een groot platenlabel. De Maagd van Richard Bransonhadden de Britse top 40 bereikt met hun debuutsingle Anarchy in the UK en verschenen voor het eerst op tv in de muziekshow So It Goes, die in het noordwesten werd uitgezonden. Ze waren ook briljante ‘modellen’ voor de steeds verfijndere en duurdere unisex-ontwerpen van Westwood en McLaren, waaronder mousseline T-shirts met lange mouwen met hun gebruikelijke confronterende beelden en slogans, maar ook prachtig gemaakte katoenen of tartan keurslijfachtige bondagebroeken, overhemden en jassen, schitterend met meerdere ritsen, gespen en riemen. Deze vormden de basis van de opsmuk die werd gevonden bij de volgende transformatie op King’s Road 430 – SEX werd Opruiers. Een toepasselijke naam: opruiing wordt in het woordenboek gedefinieerd als ‘gedrag of toespraak die mensen aanzet tot rebellie tegen het gezag van een staat of monarchie’.
Seditionaries werd gerealiseerd door Westwood en McLaren in samenwerking met aanstormend interieurontwerper Ben Kelly En Koninklijk College voor Kunst architectuur student David Connor. Kelly vertelde me: “Ze wilden een volledig confronterende façade voor de winkel. Ze hielden van het idee van verrassing, dus je zou daar heel graag naar binnen willen gaan.” De conventies van een etalage en opvallende bewegwijzering werden terzijde geschoven ten gunste van cryptische branding. Het resultaat? Een afstandelijke gevel met een witte houten frame en matwit glas – ‘Vivienne’s idee’, zegt Kelly – zodat voorbijgangers niet konden zien wat erin zat. Dit werd aangevuld met één diagonale TL-buislamp boven de deur. Rechts van de ingang was een klein koperen plaatje aangebracht waarop in hoofdletters eenvoudigweg stond: Malcolm McLaren Vivienne Westwood Seditionaries. “Mensen wisten niet zeker wat Seditionaries was”, grinnikt Kelly. “Een advocatenkantoor? Een gokwinkel?” Ongetwijfeld kenden Westwood en McLaren een dergelijke verwarring. Het interieur van de winkel was Connors eerste commerciële klus. “Ik vond Vivienne en Malcolm geweldig!” zegt hij. “Eerst begreep ik niet echt waar ze het over hadden, maar ze waren zo creatief en hadden een grote invloed op mij.” Hij herinnert zich dat de klus een paar weken duurde en dat het budget voor het interieur ongeveer £ 2.000 bedroeg, “destijds een vrij klein bedrag”. Hij werd voor zijn harde werk betaald met £ 30 contant en een volledige set onberispelijke Seditionaries-uitrusting (helaas gooide zijn afkeurende moeder het later allemaal in de prullenbak!).
Iedereen die Seditionaries binnenging toen het eind 1976 werd geopend, werd geconfronteerd met fel licht en muurschilderingen van zwart-witfoto’s van de gebombardeerde stad Dresden, gemaakt aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. “Ik heb de beelden opgehaald bij de Keizerlijk Oorlogsmuseum “Ik heb ze door een drukker in Dalston laten vergroten”, zegt Connor. McLaren had een gat in het plafond geslagen om deze listige vernietiging nog meer te benadrukken. Achter de toonbank hing een enorme omgekeerde afbeelding van Piccadilly Circus verspreid over de deuren van de voorraadkasten, een symbool van de oude orde die op zijn kop werd gezet. Oude schoolgymnasiumbars werden opnieuw gebruikt als uitstallingsrails om kleding aan op te hangen, terwijl sobere grijze vloerbedekking en botsende oranje met nylon beklede Adeptus-schuimstoelen het zorgvuldige ontwerp voltooiden. samengestelde omgeving. “Seditionaries zagen er beslist strakker en meer ontworpen uit dan SEX”, zegt Costiff toen het interieur in 2006 natuurgetrouw werd nagebouwd Het Metropolitan Museum of Art in New York AngloManie: Tradition and Transgression in British Fashion, zag het er opmerkelijk modern uit.
De stilistische experimenten die eerder bij SEX werden uitgeprobeerd als een situationistisch soort anti-mode, zouden de komende jaren bij Seditionaries mode worden. Het aantal klanten groeide en mensen kwamen van heinde en verre naar de winkel. Net als veel andere nieuwigheidszoekers waren Costiff en zijn vrouw Gerlinde verslaafd aan Seditionaries en spatten ze uit de kast. (Een enorm archief met originele stukken gekocht door het echtpaar in de verschillende winkels van Westwood en McLaren werd uiteindelijk in 2002 verworven door de V&A voor de vaste collectie.) “Het dragen van een bondagepak met bandjes en flappen betekende toen dat mensen naar hen staarden en het gaf je het gevoel dat je de wereld kon regeren!” Costiff verwondert zich. Maar de immer stalen Pamela Rooke, alias Jordan (overleden in 2022), hield iedereen gespannen. “We ondervroegen de klanten. ‘Waarom koop je dit? Wat betekent het voor jou?’ Naar onze mening kochten ze een kunstwerk, iets dat ze zouden moeten koesteren”, vertelde ze me in 2019, toen haar autobiografie Defying Gravity: Jordan’s Story verscheen.
De confronterende benadering van stijl van seditionaries en een golf van nieuwe bands inspireerden een groeiend leger punkjongens en -meisjes over de hele wereld tot verdere doe-het-zelf-stijlexperimenten: kort en stekelig haar, zelfgeverfd in felle tinten; sieraden en accessoires geïmproviseerd van veiligheidsspelden, kettingen, tampons en insignes; gescheurde kleding afkomstig van liefdadigheidswinkels met slogans erop beklad met balpen of viltstift; strakke tweedehands leren broeken en bikerjacks; zelfs zwarte vuilniszakken werden omgebouwd tot protestbovenkleding. Dit alles heeft de komende decennia veel ontwerpers beïnvloed Jean-Paul Gaultier, Rei Kawakubo, Stephan Sprouse En Junya Watanabe – en er wordt nog steeds routinematig naar verwezen in seizoensmodecollecties.
Eind jaren zeventig stond King’s Road wereldwijd bekend om zijn parade van punkers op zaterdagmiddag, die allemaal hun pelgrimstocht maakten naar nummer 430. Maar de Sex Pistols waren bitter uit elkaar gegaan. Drugs, met name heroïne, waren een ding geworden, dat het leven uit een aantal pioniers van de scene had weggezogen. De ruiten van de opruiers waren talloze keren ingegooid, terwijl geweld tussen strijdende punkers en alle anderen buiten de winkel regelmatig voorkwam. En andere winkels over de hele wereld kopieerden nu schaamteloos het werk van McLaren en Westwood. Het echtpaar wist dat het moment zijn hoogtepunt had bereikt. Ze waren uiteraard al bezig met het plannen van een nieuwe richting voor de winkel. Met een aanvankelijk ontwerp opgesteld door Connor, nam het zijn volgende en laatste gedaante aan, het eerder genoemde World’s End, waarmee de succesvolle en reguliere Nieuwe Romantische beweging aan het begin van het volgende decennium werd ingeluid. De winkel heeft zich gevestigd in zijn huidige incarnatie, onveranderd sinds de jaren tachtig. De achterwaarts lopende 13-uursklok tikt nog steeds aan de buitenkant en verkoopt tegenwoordig vooral Westwood’s Gold Label-collectie en archiefstukken.
Terugkijkend op die baanbrekende interacties met Westwood en McLaren uit het midden van de jaren zeventig concludeert Connor: “Vivienne en Malcolm waren twee inspirerende mensen die iets ongelooflijks hebben laten gebeuren. Ze hebben een mondiaal imperium gecreëerd.” Kelly is het daarmee eens: “Ze waren politiek gemotiveerd, het waren agenten-provocateurs die de boel wilden ophitsen en dat deden ze ook. Seditionaries was een klein winkeltje, maar het was als een explosie!”
Fotografie met dank aan Shutterstock. Afkomstig uit 10 Men Issue 62 – VERJAARDAG, EVOLVE, TRANSFORMATIE – ligt nu in de kiosk. Bestel uw exemplaar hier.
