Netflix staat op het punt een van de beste films van 2025 uit te brengen, een historisch drama getiteld “Train Dreams” dat afkomstig is van “Jockey”-regisseur Clint Bentley. Gebaseerd op de gelijknamige novelle van Denis Johnson uit 2011, speelt Joel Edgerton de rol van Robert Grainier, een man die als houthakker werkt en begin 20e eeuw helpt bij de aanleg van spoorwegen door de VS. Net als het ongelooflijk ontroerende ‘The Life of Chuck’ volgt het verhaal een man die nooit iets heeft bereikt dat de geschiedenisboeken waardig is, maar toch een leven had vol mensen die om hem gaven – een leven vol verwondering, verbondenheid en diepgang.
Zoals Chris Evangelista van /Film het verwoordde zijn recensie van ‘Train Dreams’, dit is ‘een opmerkelijke kijk op het leven van een onopvallende man’, een zacht en rustig gedicht met een verhaal dat vaak hartverscheurend en somber is, maar schoonheid vindt in stille, eenvoudige momenten. Het is het soort film dat je besluipt en je ziel verscheurt wanneer je het het minst verwacht (ook al is het soms ook best grappig).
Hoe dramatisch en niet-fantastisch deze film ook is, hij werd ook beïnvloed door een nogal fantastische genrefilm. /Film’s Ben Pearson sprak met ‘Train Dreams’-regisseur Clint Bentley over de filmische invloeden van de film, en nadat hij Tarkovsky een naam had gegeven (niet zo verrassend), liet Bentley een verrassende, bij fans favoriete Studio Ghibli-film onder hen vallen.
“‘Princess Mononoke’ was een andere (invloed), de Miyazaki-film, gewoon in de manier waarop hij met mensen en tijd omgaat en er is geen goede en slechte kerel,” legde Bentley uit. “Er zijn mensen die goede dingen doen en mensen die slechte dingen doen, maar iedereen is een mens.”
Train Dreams heeft misschien geen gigantische wolven of geesten, maar het voelt wel spiritueel aan
“Prinses Mononoke,” een van de beste films die Ghibli ooit heeft geproduceerdis het hoogtepunt van ideeën en thema’s die de Japanse regisseur Hayao Miyazaki al tientallen jaren onderzocht. De film volgt een jonge prins die midden in een conflict terechtkomt tussen de inwoners van een menselijke stad en de goden van het nabijgelegen bos. Miyazaki geeft veel nuance aan elk personage, waarbij hij laat zien dat elke kant gebreken heeft, maar ook zelfrechtvaardiging voor hun daden. Zelfs de slechterik van de film wordt een nogal empathische figuur.
Hoewel “Train Dreams” niet zo’n duidelijk conflict kent, ziet het toch elk personage met evenveel empathie. De film maakt duidelijk dat iedereen zijn eigen tragedies doormaakt – dat mensen de ene dag deel uitmaken van onze wereld en de volgende dag verdwenen kunnen zijn.
Op dezelfde manier deelt “Train Dreams” een gevoel van spiritualiteit dat centraal staat in Miyazaki’s film. Bentley legde uit dat hij zich liet inspireren door de ‘spiritualiteit van de natuur (…) uit de anime-film, waar de natuur leeft en haar eigen karakter en eigen kracht is, die niet alleen een hulpbron is waar we uit kunnen putten, maar feitelijk een natie is die naast ons leeft.
“Train Dreams” besteedt veel schermtijd aan het nadenken over de natuur, vooral hoe deze veranderde in het begin van de 20e eeuw. Grainier brengt zijn jaren door met reizen door de VS en doet zware handenarbeid, en we zien de bossen en uitgestrekte landschappen die hem omringen, waarbij Bentley ze met een bijna religieus ontzag doordrenkt (vooral wanneer Grainier uit het raam kijkt van een van de vele treinen die hij door de film heen neemt). Er komen misschien geen bosgoden voor, maar je kunt de invloed van Miyazaki zeker in deze film zien.
‘Train Dreams’ is nu te streamen op Netflix.
