Recensie ‘Rebuilding’: Josh O’Connor speelt een cowboy wiens ranch afbrandt

Het leven heeft een manier om dingen van ons af te nemen waarvan we denken dat we niet zonder kunnen. Vaak betekent dat de dood van een dierbare, maar soms kan het ook thuis zijn – en daarmee ook onze verankering in de wereld. Als we Dusty ontmoeten, de laconieke hoofdpersoon van ‘Rebuilding’, heeft hij al zoveel verloren. Zijn huwelijk is voorbij. Zijn ouders zijn al een tijdje dood en begraven. Maar als dit bescheiden drama begint, krijgt Dusty te maken met de meest verpletterende klappen: zijn geliefde familieboerderij van 200 hectare in Colorado is afgebrand door een verwoestende bosbrand. Hij overleefde het, maar hij kon net zo goed een geest zijn.

Dusty wordt gespeeld door Josh O’Connor, die de laatste tijd de markt in het nauw heeft gedreven met gevoelige, passieve buitenstaanders. Met zijn pezige postuur en verlegen ogen heeft de Britse acteur gedemonstreerd in films als “La Chimaera” En “Het brein” een honger naar zachtaardige karakters die een zachte mannelijkheid uitstralen. We weten niet of Dusty’s stem merkbaar gedempt is vanwege zijn recente tragedie, maar terwijl hij probeert de stukken op te rapen, dwaalt deze eenzame cowboy door zijn dagen en doet hij zijn best om te doen alsof hij het goed volhoudt.

De tweede speelfilm van schrijver-regisseur Max Walker-Silverman deelt met zijn eerste een sympathie voor sterke, stille types. Zijn ijzersterke debuut uit 2022 “Een liefdeslied” was doordrenkt van melancholie en castte Dale Dickey en Wes Studi terwijl oudere jeugdvrienden herenigd werden, waarbij een voorzichtige romance vaag vonkte. Op dezelfde manier is ‘Rebuilding’ een verhaal over verdriet en wat-als-verhalen, bevolkt door gewone mensen die op korte toon spreken. De film straalt de spaarzame, ruige poëzie uit van een kort verhaal of een Johannes Prine liedje. (Toepasselijk verschijnt de muzikant op de soundtrack.)

O’Connor houdt Dusty’s innerlijke leven een mysterie terwijl hij met tegenzin zijn intrek neemt in een versleten woonwagen in een tijdelijk FEMA-kamp, ​​waar hij worstelt om het gastvrij te maken voor zijn basisschooldochter Callie-Rose (Lily LaTorre), die voornamelijk samenwoont met Dusty’s ex-vrouw Ruby.Meghan Fahy) en Ruby’s vriend, Robbie (Sam Engbring). Dusty is geen slechte vader of een hatelijke ex-echtgenoot; iedereen in zijn omgeving vindt hem leuk, inclusief Ruby’s zieke moeder Bess (Amy Madigan). Maar als Callie-Rose Dusty vertelt dat Ruby zegt dat hij ondermaats presteert op school, geloven we haar. “Rebuilding” onthult niet veel over Dusty voordat de ranch werd verbrand, maar wat uiteindelijk duidelijk wordt is dat hij altijd een beetje een teleurstelling is geweest.

Het is een voorstelling waarbij O’Connor moet verwijzen naar een onuitsprekelijke leegte. Het personage opereert op een afstand van zelfs degenen die het dichtst bij hem staan: hij heeft een vriendelijke geest, maar hij kan niet helemaal verbinding maken. Dusty en Ruby waren tienerliefjes, maar het publiek hoeft niet het hele achtergrondverhaal te kennen om te raden waarom ze uit elkaar zijn gegaan. Hij is het soort man dat gebukt gaat onder een interne traagheid, slaapt terwijl hij opstaat en vastzit in een sleur. Hij had tenminste zijn ranch. Maar na de bosbrand is Dusty’s alomtegenwoordige cowboyhoed het enige dat overblijft van het enige leven dat hij ooit heeft gekend.

In overeenstemming met de naturalistische benadering van Walker-Silverman schuwt ‘Rebuilding’ een conventionele plot, maar observeert hij Dusty’s onderhandeling over een buitenwereld die hij heeft geprobeerd te vermijden. Hij maakt behoedzaam vrienden in het FEMA-kamp, ​​het meest gedenkwaardig met Mila, met norse authenticiteit afgebeeld door Kali Reis. Deze de facto steungroep heeft Dusty geen grote inspirerende toespraken te bieden, alleen maar een vermoeide veerkracht om door te gaan, want wat kunnen ze eigenlijk nog meer doen? Enkele van de mooiste momenten van de film zijn dat O’Connor de schijnwerpers afstaat aan zijn medesterren, die allemaal zo achteloos authentiek zijn dat je zou kunnen aannemen dat Walker-Silverman echte overlevenden van de natuurbranden heeft verzameld.

De waarheidsgetrouwheid van de film zou sommige kijkers uit Los Angeles kunnen triggeren die de pijn van het herstellen van een natuurramp maar al te goed kennen. Toen ‘Rebuilding’ in januari op Sundance in première ging, konden festivalgangers uit Zuid-Californië niet anders dan een misselijkmakend déjà vu voelen: de branden in Eaton en Palisades woedden nog steeds, waardoor gemeenschappen werden verwoest en zovelen op de vlucht sloegen. Die afschuw en verdriet hingen zwaar boven die eerste vertoningen, en ongetwijfeld zal voor velen in onze stad tien maanden nauwelijks genoeg tijd zijn om in de juiste hoofdruimte te komen om Dusty’s verwerking van zijn desoriënterende nieuwe normaal te waarderen.

Maar hoewel Walker-Silverman zich de schokkende parallellen uit de echte wereld van zijn film niet had kunnen voorstellen, is ‘Rebuilding’ zowel een karakterstudie als een waarschuwing over onze steeds kwetsbaarder wordende planeet en de geliefde plekken die we onze thuis noemen. De bestudeerde mineur-toonsoort van het verhaal kan af en toe gemanierd overkomen, maar toch bezit ‘Rebuilding’ zijn eigen delicate gratie, vooral als Dusty andere verliezen lijdt – sommige persoonlijk, andere meer existentieel. Walker-Silverman introduceert een kleine wending aan het einde die verhalend iets te handig overkomt, maar je kunt hem nauwelijks misgunnen dat hij op zoek is naar een sprankje hoop voor degenen wier gevoel van plaats is uitgewist. Zoals Dusty leert: als je bijna alles kwijt bent, heb je alleen nog wat er nog over is.