Een historisch epos met een hoofdpersonage dat erop uit is elke nazi op zijn pad af te slachten? Klinkt als een film die de moeite waard is om te kijken. Dat is Sisu: Weg naar wraaken het is er één hel van een goede tijd. Deze film is de tweede in een franchise die datgene doet waar hij goed in isen bovendien bewijst dit nieuwe deel dat het uitblinkt in het bij elke productie naar nieuwe hoogten brengen van dat concept. Weg naar wraak is non-stop actie, aangewakkerd door wraak en verlossinggeleid door een held die een onverzadigbare wil vindt om te overleven ondanks onverslaanbare kansen – en het is een verhaal waar we niet anders dan volledig in kunnen worden ondergedompeld.
Sisu: Weg naar wraak ontmoet opnieuw onze hoofdpersoon Aatami Korpi in 1946. Aatami besluit het huis van zijn overleden familie, die op brute wijze werd vermoord, te ontmantelen en het op een veilige plek ter ere van hen weer in elkaar te zetten. Maar wanneer het Rode Leger ontdekt dat hij hun land heeft bereikt, besluiten ze hem voor eens en voor altijd te vernietigen.
Het is onnodig te zeggen dat Jorma Tommila’s optreden het anker van de film is, en in het eerste deel hoefde hij niet om onze aandacht te strijden. Er was letterlijk geen concurrentie – hij is de Inhoud film serie. Het hele concept werkt op de rug van zijn felle, vastberaden en meedogenloze optreden dat alleen van hem had kunnen komen.
Maar binnen Weg naar wraakis er ook nog een uitstekende prestatie te zien: Stephen Lang als de slechterik Igor Dragonov, de Sovjetofficier die verantwoordelijk is voor de moord op Aatami’s familie. Het is geweldig om iemand te hebben met wie Tommila het kan opnemen, want het is een grote aanwinst voor zijn prestaties; hij heeft de woede en frustratie nodig om te worden opgeroepen om naar de verschroeide aarde te gaan. Het is ook een aanwinst voor Langs uitstekende beurt als de centrale slechterik van de film, die zich wreder en berekender voelt bij elke close call met Aatami. Lang is net zo goed als Tommilla – en eerlijk gezegd is dat de enige manier om deze confrontatie te laten slagen, zowel vanwege de kracht van de actie als de emotionele uitbetaling die de film nodig heeft om volledig succesvol te zijn.
Deze film zit echt boordevol actie, mogelijk zelfs meer dan de eerste. En het verhoogt de lat op zoveel leuke manieren, vooral als het om de KO’s gaat. Er zitten zoveel inventieve en punchline-gedreven moorden in deze film dat het bijna onmogelijk is om een favoriet te kiezen; door de enorme verscheidenheid aan moorden is het duidelijk dat dit een film is die weet waar hij goed in is. Na de eerste film is het publiek hier om te zien hoe nazi’s op creatieve manieren worden afgeslacht Weg naar wraak brengt dat in schoppen.
Het brengt ons ook iets anders dan de eerste: een beetje een weghond, Gekke Max verhaal. Een groot deel van deze film speelt zich voor een groot deel af op de weg, met auto’s die elkaar achtervolgen en schietende wapens. Het is zo’n leuke toevoeging aan de toch al energieke flair die dit verhaal vanaf het begin heeft gehad, en het werkt hier net zo goed als in het origineel van George Miller. Het dient hetzelfde doel: het publiek dat opwindende gevoel geven dat je wilt in een actie-avonturenthriller, en het geheel echt een tandje hoger zetten.
Sisu: Weg naar wraak vermijdt wijselijk de vervolgval door het verhaal op te schudden en te veranderen in een Gekke Max-achtige achtervolgingsthriller.
Sony-foto’s
Maar in een film vol wraakgevoelens met een hoog octaangehalte, Weg naar wraak’s grootste kracht is misschien wel zijn emotionaliteit. De emotionele kern van de film – Aatami’s plan om zijn gedecimeerde familiehuis naar een nieuwe plek te brengen om daar in vrede te herbouwen – maakt het immers de moeite waard om hem opnieuw een met bloed doordrenkte reis te laten maken. Zonder dit, de Inhoud franchise zou geen franchise zijn, het zou een wrede daad van God zijn als hij de beproevingen die hij had in wezen opnieuw zou beleven zojuist geconfronteerd. Maar door hem een emotioneel gewogen doel te geven dat zo herkenbaar is, het publiek behoeften hem te laten slagen, waardoor de film zoveel effectiever wordt.
In feite versterkt het aangrijpende, oprechte einde van de film het algehele emotionele gewicht van het verhaal. Wanneer Aatami eindelijk zijn nieuwe huis bouwt, wordt hij benaderd door de mannen die in de buurt wonen. Door alles wat hij heeft meegemaakt, is hij bereid het te verdedigen met zijn leven en dat van hen – totdat een van de mannen vraagt of hij hulp nodig heeft bij het bouwen. Alleen al die lijn doet alle spanning in zijn lichaam wegsmelten. En op zijn beurt smelt de bewaker die we hebben opgezet toen we besloten dat we voor Aatami zouden rijden, ook weg. Het is een mooi moment om te zien hoe hij zich eindelijk weer veilig voelt en een nieuw gezin vindt ter ere van degenen die hij verloor.
Met dat moment in gedachten voelt het duidelijk dat deze film – en des te groter Inhoud franchise zoals het er nu uitziet – begrijpt echt wat het betekent om Sisu te vinden in een tijd van nood, maar ook om het los te kunnen laten en je vertrouwen in de wereld om je heen weer te vinden na onrust. Dat is precies wat Aatami elke keer doet, en het is iets dat we van de man kunnen leren. Er is echte kracht voor nodig om je strijd te kunnen voeren, maar nog meer moed om je zwaard (of in dit geval je vuisten) neer te leggen. Sisu: Weg naar wraak doet beide met gratie, gedurende 90 minuten met een hoog octaangehalte. Wat wil je nog meer op de reis van een held?
