In Processieniets is ooit statisch. De bomen en zelfs de rotsen leven van de muziek, stadslandschappen worden uiteengereten door een voorbijvliegende vogel, en de blokken gebouwen veranderen in vage vormen terwijl ze vervagen. Orfeo werd geïnspireerd door de korte film van Charles en Ray Eames uit 1977 Machten van Tien – waarbij de video uitzoomt in schalen van tien, naar een galactische schaal, en vervolgens terug naar de microscopische schaal. “Een van de belangrijkste inzichten voor mij was de gelijkenis tussen sterren die losjes in de ruimte zweven en de orbitale beweging van deeltjes op de kleinste schaal”, zegt Orfeo.
Deze kronkelende kwaliteit is ook duidelijk zichtbaar in de video voor Plotseling. Orfeo ontwierp zijn eigen lettertype voor de video, bestaande uit enkele inktstippen die hij vergelijkt met zandkorrels die ‘vloeien en oplossen’. Zijn grootste inspiratiebron was William Blake, wiens prints thuis in de schappen van Orfeo te vinden zijn. “Ik denk dat waar mogelijk, als naar verschillende werelden en formats kan worden verwezen en deze kunnen worden samengevoegd, deze de creatieve output echt zullen verrijken en verdiepen”, zegt Orfeo. Door werelden samen te voegen en referenties samen te voegen tot de creatieve output, verrijkt Orfeo het proces. “Net zoals Bob Dylan put uit volksliederen en andere krachtige mythologieën, denk ik dat er een poëtische grativas bestaat die kan worden verwezenlijkt door in nieuwe media naar oudere werelden te verwijzen”, zegt hij.
In beide video’s worden natuurlijke beelden en menselijke figuren naast elkaar getoond. In Processiespringt een figuur door een kleine open deur voordat hij een rots met de maan in een baan om de aarde brengt. Terwijl binnen Plotselingverandert een rennende persoon in een slak voordat hij verandert in een hongerige wolf. Ook de gezichtsuitdrukkingen zijn bijzonder levendig in de video, getekend door Orfeo met knipoogjes naar zijn houtsnijwerk, met wat hij omschrijft als “mythische figuren met een grote glimlach of tranenvloed”.
Bij nader inzien eindigt Orfeo: “Ik hou van deze beweging tussen de twee werelden – het is alsof je even wakker wordt uit de ene droom en in een andere stapt om vervolgens weer terug te keren naar het origineel.” Theatraliteit, natuur en folklore vormen de kern van Orfeo’ werk, dat levendig en uitgebreid is. Er is geen moment dat de deksel op zijn animatie kan worden gelegd, en geen scène waarin een conclusie nodig is.
