Pak de ‘betaalbaarheid’ aan door AI-rijkdom te verspreiden

De meest opvallende kwestie van de Amerikaanse politiek die bij de recente verkiezingen aan het licht is gekomen, is de ‘betaalbaarheid’ voor al die verdieners die niet tot de top 10% behoren. Het is vooral een acuut probleem onder jongvolwassenen die te maken hebben met economische onzekerheid en de verloren verwachting van opwaartse mobiliteit, omdat technologische innovatie de arbeidsmarkten ontwricht.

De progressieve Democraten zijn klaar om op deze gang van zaken in te springen als een weg voorwaarts voor een stervende partij en keren terug naar de standaardreflex in hun beleidsinstrumentarium: belasting op de rijken en herverdeling inkomen aan de minder bedeelden via overheidsprogramma’s. Hoe aantrekkelijk of zelfs dwingend dat ook mag zijn als tussentijdse oplossing, het gaat niet in op de structurele dynamiek op de lange termijn die achter de steeds groter wordende economische ongelijkheid op weg naar het AI-tijdperk zit.

Uiteindelijk kan het betaalbaarheidsprobleem op geen enkele duurzame manier worden verholpen door beleid dat er alleen maar op is gericht de rijksten te bereiken. Dit kan alleen worden bereikt door de rijkdom van het bezit breder te spreiden, in de eerste plaats in een economie waarin de top 10% 93% van alle aandelen op de financiële markten bezit.

Dat betekent: in plaats van uitsluitend te vertrouwen op het herverdelen van dat van anderen inkomenmoet een toekomstgericht beleid de “pre-distributie” bevorderen van rijkdom door vormen van ‘universeel basiskapitaal’ (UBC) waarbij iedereen rijker wordt door een stukje van een steeds groter wordende taart te bezitten, aangedreven door door AI gegenereerde productiviteitsgroei. Dat zou een strijdkreet moeten zijn van de opkomende ‘coalitie van het precariaat’, die al diegenen omvat die werken voor de kost terwijl er intelligente machines komen voor hun levensonderhoud.

De eerlijkheid waar Amerikanen naar op zoek zijn in de huidige kolkende politieke economie gaat niet alleen over het beperken van de concentratie van rijkdom aan de top, maar ook over het opbouwen ervan van onderaf.

Deze agenda zou een gemeenschappelijke basis kunnen bieden voor populisten in de Trump-kring – met name conservatieve katholieken zoals vicepresident JD Vance en Steve Bannon, die opkomen voor de achtergebleven werkende middenklasse – en de nieuwe generatie democraten die de inclusieve Amerikaanse droom willen herstellen naar een extractieve economie die de weinigen ten goede komt ten koste van de velen.

Waar te beginnen

Sam Altman van OpenAI heeft dat gedaan voorgesteld een herverdelend universeel basisinkomen (UBI)-programma als vangnet voor ontheemde werknemers, gefinancierd door de oprichting van een ‘American Equity Fund’. Het zou worden gekapitaliseerd door bedrijven boven een bepaalde waardering elk jaar te belasten met 2,5% van hun marktwaarde, betaalbaar in aandelen. De opbrengsten uit deze inkomsten zouden als reguliere minimumbetalingen worden uitgekeerd aan degenen wier inkomen onder een bepaald niveau daalt.

Zich ervan bewust dat dit slechts een noodoplossing is voor inkomensoverdracht die het patroon van de welvaartsverdeling niet verandert, is hij recentelijk overgestapt van het UBI naar het idee van UBC, of ​​wat hij ‘universele basisrijkdom’ noemt.

“Wat ik zou willen is, zoals een eigendomsaandeel in wat de AI ook creëert, dat ik het gevoel heb dat ik deelneem aan dit ding dat in de loop van de tijd alleen maar waardevoller zal worden”, zegt hij. heeft gezegd.

Deze ideeën zouden kunnen worden gekoppeld aan bestaand beleid.

De plek om te beginnen is met een embryonale vorm van universeel basiskapitaal die al door het door de Republikeinen gedomineerde Amerikaanse Congres is ingevoerd via zijn MAGA-programma: Money Accounts for Growth and Advancement.

Vanaf juli zal het MAGA-programma, door automatische inschrijving, een rekening van $ 1.000 openen voor elk kind onder de 8 jaar dat Amerikaans staatsburger is. Die eerste storting zal door professionele managers over de hele markt worden belegd in een pool met alle anderen. Het geld zal in de loop van de jaren groeien met een samengesteld rendement totdat de rekeninghouder 18 jaar wordt. Gezinnen kunnen tot € 5.000 per jaar aan de rekening toevoegen. Alle inkomsten uit beleggingsopbrengsten worden bij opname belastbaar en kunnen worden gebruikt voor onderwijs, het starten van een klein bedrijf, het helpen kopen van een huis of op andere manieren.

Het MAGA-programma wordt slechts tot en met 2028 gefinancierd met grofweg 30 miljard dollar per jaar. De regering-Trump heeft tot nu toe geprobeerd de tariefinkomsten te gebruiken om dit te betalen. Maar in plaats van consumenten op deze manier te belasten om de fondsen na 2028 te laten stromen, waarom zouden we dan niet een “Productiviteits- en welvaartsdelingsheffing” van bijvoorbeeld 1% van hun marktwaarde per jaar aan de sterk geconcentreerde rijkdom van Big Tech met hun torenhoge (zij het fluctuerende) waarderingen? Dit zou de MAGA-beleggingsrekeningen tot 2029 en daarna kunnen zaaien. Volgens Altman zou een dergelijke heffing ook in aandelen kunnen worden betaald.

Naarmate AI de komende decennia verder zal worden geïntegreerd in de gehele economie, zou men zich kunnen voorstellen dat deze jaarlijkse heffing wordt verlaagd en uitgebreid, waardoor deze 0,5% wordt van alle bedrijven die meer waard zijn dan, laten we zeggen, $5 miljard, tot een schatting van 5% van hun totale vermogen. Zodra nieuwe ondernemingen deze waarderingsdrempel bereiken, zouden ook zij aan dezelfde regels onderworpen zijn.

De MAGA-rekeningen beloven, net als de investeringen van de rijkste Amerikanen, een hoge vlucht te nemen wanneer productiviteitswinsten worden gerealiseerd naarmate AI zich in de loop van de tijd door alle economische sectoren verspreidt. Op deze manier zal het “eigendom van de robots” worden uitgebreid, zodat opkomende generaties kunnen delen in de welvaartscreatie van generatieve AI, die immers wordt gevoed door de grondstof van hun (en onze) data.

Cruciaal is dat het UBC-idee ook niet staatistisch is, maar individualistisch. De opbrengsten van die heffingen zouden niet naar de overheid gaan, maar alleen naar de overheid via de staat als incassobureau rechtstreeks in persoonlijke en familiale rekeningen. Omdat de staat niet de eigenaar wordt van rijkdom die privé blijft, kwalificeert het idee niet als ‘socialistisch’. Integendeel, het maakt van iedereen een kapitalist.

Een nieuwe oriëntatie

Het in stand houden van de MAGA-rekeningen op zichzelf is natuurlijk geen wondermiddel dat een kloof van ongelijkheid zal dichten die zich al tientallen jaren aan het opbouwen is. Maar het zou een nieuwe oriëntatie signaleren in de manier waarop we systemisch denken over hoe welvaart wordt gecreëerd en eerlijk verdeeld in de AI-economie van de toekomst – een oriëntatie die andere innovatieve manieren kan begeleiden om het UBC-concept breder te implementeren onder de hele bevolking.

Eén zo’n idee ontstond tijdens een brainstormsessie met enkele van de meer sociaal bewuste Big Tech-titanen van Silicon Valley. In dit plan zouden alle beursgenoteerde bedrijven met een waardering boven een bepaalde drempel kunnen worden verplicht om elk jaar 2% van hun waarde in aandelen bij te dragen aan een staatsinvesteringsfonds dat de sociale zekerheid aanvult. Van deze bezittingen zou elke volwassen Amerikaan – op voorwaarde dat hij of zij actief stemt bij verkiezingen – een synthetisch effect ontvangen, in wezen een rekening die geïndexeerd is op de aandelenmarkt, en die minstens twintig jaar onvoorwaardelijk moet blijven om de samengestelde rendementen te laten groeien. Vermogenswinsten zouden bij opname vrijgesteld zijn van belasting.

Het idee is om burgers letterlijk een aandeel en verantwoordelijkheid te geven in de toekomst van het systeem, zowel in termen van economische voorspoed als politieke stabiliteit.

Een ander voorstel om een ​​voorsprong te nemen op de toekomstige banenschok op het gebied van AI is het opbouwen van activa op de middellange termijn, wanneer de werkgelegenheidspatronen nog steeds actueel zijn. Dit zou gedaan kunnen worden door het model van het Australische pensioenfonds te volgen, dat we vaak hebben genoemd in Noema. De combinatie van de omvang van de participatie van het fonds, de voortdurende instroom van spaargelden uit werkgevers-/werknemersbijdragen in investeringen en de lange levensduur levert samengestelde rendementen op die ervoor hebben gezorgd dat het fonds, dat in 1991 van start ging, vandaag de dag 4,2 biljoen dollar waard is – meer dan het bbp van de natie. Als gevolg hiervan behoort het gemiddelde vermogen per volwassene in Australië met $550.000 tot de hoogste ter wereld.

Het oude paradigma van het industriële tijdperk, dat vertrouwde op de onderhandelingsmacht van de arbeid om zijn eerlijke deel binnen te halen, werkt gewoon niet meer wanneer intelligente machines die in staat zijn te doen wat de meeste mensen doen, aan elke deur kloppen. Naarmate de waarde van arbeid afneemt, zullen kapitaalinkomsten uit vermogensbezit een belangrijke bescherming vormen tegen dalende of verdwijnende lonen.

Het gebruikelijke argument tegen een dergelijke heffing in een gemondialiseerde economie is dat bedrijven naar betere weiden zullen vertrekken. Maar gezien de enorme investeringen en de politieke wil om van de VS de dominante AI-speler te maken, zijn bedrijven die op die basis slagen niet van plan om zich te richten op het anti-tech Europa of Amerika’s strategische rivaal, China.

Economische inclusiviteit bevindt zich aan de goede kant van de geschiedenis

De recente argumenten voor het verminderen van overreguleringsobstakels die het bereiken van ‘overvloed’ in de weg staan, zijn in zoverre niet verkeerd. Maar de overvloed verdeelt zichzelf niet eerlijk. Dit is wat het idee van UBC voorstelt.

Het delen van de overvloedige rijkdom van een AI-economie die sociaal wordt gegenereerd door het gebruik van onze gegevens is een zo verstandig concept dat het op termijn net zo normaal zou worden en een voorwaarde voor zakendoen zou worden als betalen voor de sociale zekerheid en de gezondheidszorg.

Historisch gezien zijn, zoals het werk waarvoor econoom Daren Acemoglu in 2024 de Nobelprijs kreeg, is gebleken, de samenlevingen die inclusieve sociale en economische instellingen in stand houden, welvarend geweest, terwijl de samenlevingen waarin rijkdom en macht aan de top zijn geconcentreerd uiteindelijk uiteen zijn gevallen en hebben gefaald. Dit is ook het thema van de recente uitgave van Henry Wismayer essay in Noema over waarom ooit succesvolle samenlevingen instorten.

Het aannemen van beleid dat universeel basiskapitaal voor het AI-tijdperk bevordert, zou het traject van Amerika opnieuw aan de goede kant van de geschiedenis plaatsen.