Nou, met dat alles in gedachten: was dit een set waar je improvisatie op verwelkomde, of hield je je strak aan het script?
We hielden ons strak aan het script, maar ik werkte zo veel met de cast in de pre-productie en tijdens de productie, en we spraken zo veel over ons leven en onze liefdes en wat wij als geluk beschouwen, dat ik het heerlijk vind om de scripts open te houden. Het is een blauwdruk. Dus als reactie op het leren kennen ervan, herschreef ik dingen en dat inspireerde me echt om nieuwe stukjes toe te voegen of dingen te veranderen, en ze zeiden iets dat me zou prikkelen. Ik bedoel, de prachtige hurkenscène, waarvan ik denk dat die heel grappig en heel romantisch is, die voortkwam uit een gesprek met Miles waarin hij vertelde hoe geweldig hij het vond dat Larry alles voor Joan zou doen. Ik dacht: “Wat zou Larry voor Joan kunnen doen dat haar op dat moment gelukkig zou maken?” Het was zoiets als ‘kraken’. Er waren dus altijd van die kleine momenten die ik schreef als reactie daarop. Dus hoewel we ons strikt aan het script hielden, hebben ze dat script echt geïnspireerd. Zij hebben het schrijven ervan echt geïnspireerd.
En met Da’Vine en John vond ik het geweldig om met hen samen te werken. Ik wilde meer tijd met ze doorbrengen, dus bleef ik dingen voor ze schrijven, regels voor ze schrijven, grappen voor ze schrijven, die scène schrijven, de enige scène in de film waarin ze alleen zijn. Ik schreef dat tijdens de productie, gewoon omdat we toch even op adem moesten komen in de film, en ik wilde gewoon een moment waarop ze hun rol in deze Junction, deze wereld, in twijfel konden trekken. Dat komt allemaal doordat je je bewust bent van je cast en hoe briljant ze zijn en hoeveel ze je geven, en daarop wilt reageren.
Ik hou van hun personages in deze film. Omdat we maar kleine stukjes van hun achtergrondverhaal te horen krijgen, hebben de acteurs zelf een achtergrondverhaal bedacht of heb jij dat gedaan?
Ik schreef achtergrondverhalen voor hen, en ik herinner me dat mijn allereerste gesprek met Da’Vine was dat ze het, nogmaals, niet in het script wilde hebben, maar dat ze wilde begrijpen waar haar personage vandaan kwam. Toen ze stierf, waarom koos ze ervoor om in de Junction te blijven en daar te werken. En het ging er niet om dat detail in de film te hebben, maar alleen om het voor haar te begrijpen, zodat het volledig wordt uitgewerkt en ze weet hoe ze deze rol moet belichamen en waarom dit personage, Anna, op dit moment misschien geen stemrecht heeft. Ze heeft een heel mooie scène met Larry waarin ze uitlegt waarom ze ervoor koos om te blijven. Oorspronkelijk was die monoloog langer en ging hij in op (haar achtergrondverhaal), en het was eigenlijk Da’Vine zelf die zei: “Dat hoeft ze niet te zeggen. We kunnen het voelen.” En dat was echt geweldig. Dat is wat een groot acteur doet. Ze hebben de lijnen niet nodig, ze hoeven het alleen maar te voelen. Ze moeten het begrijpen.
