‘Suffs’-recensie: hoe vrouwen de stemming wonnen, de musical

‘Sufft,’ Muzikale Shaina Taub over hoe vrouwen eindelijk het recht om te stemmen in Amerika veiligstelden, won Tony-prijzen voor zijn boek en partituur. Het verloor de beste muzikale race “De buitenstaanders”, maar het respect dat het verdiende toen het afgelopen voorjaar op Broadway werd geopend, maakte het tot een ondubbelzinnige winnaar.

De show beleeft zijn première in Los Angeles in het Hollywood Pantages Theatre in een rondreizende productie die soepel en slim is. Het werk van Taub verdient niets minder dan een “A.” De cast is uitstekend, de enscenering is sierlijk en de politieke boodschap kan niet actueler zijn.

De show heeft misschien niet de knetterende vitaliteit van “Hamilton” of de bluesachtige ontroering van “De Scottsboro-jongens.” Het is een stuk serieuzer dan elk van deze met geschiedenis beladen musicals. Er ligt een educatieve imperatief in de kern van ‘Suffs’, dat gaat over een onderwerp dat op scholen en in het collectieve bewustzijn is gemarginaliseerd.

Het 19e amendement, dat vrouwen stemrecht gaf, werd in 1920 geratificeerd, iets meer dan een eeuw geleden. De geschiedenis is niet zo ver weg, maar toch ben ik er zeker van dat ik bij de opening van woensdag niet de enige was die leerde over de krachtige tactieken die Alice Paul en haar collega-suffragisten hielpen hun beweging over de finish te duwen.

‘Suffs’, een musical voor op het openbare plein, is even informatief als opbeurend. Het is bovenal een ontroerend bewijs van de kracht van zusterschap. De strijd voor gelijkheid wordt vandaag de dag nog steeds geconfronteerd met verpletterende tegenslagen, maar Taub wil dat we ons herinneren wat er kan gebeuren als mensen verenigd staan ​​voor een rechtvaardige zaak.

Alice (een winnende Maya Keleher) lijkt geen oproerkraaier. Ze is een slimme, goed opgeleide vrouw met een beleefde houding en lijkt meer op een toekomstige leraar van het jaar dan op een radicale organisator. Maar ze heeft de meest essentiële kwaliteit van een activist: ze accepteert geen nee als antwoord. (Keleher verleent verleidelijke warmte aan de rol waarin Taub haar Broadway-debuut maakte.).

Ze wordt afgewezen door Carrie Chapman Catt (Marya Grandy), de voorzitter van de National American Woman Suffrage Association, wiens motto (‘Let your all-American mother vote’) de basis vormt voor het openingsnummer van de show, ‘Let Mother Vote’ – een distillatie van de oude garde-aanpak die vrouwen nog niet de stem heeft opgeleverd.

Alice wil een mars in Washington DC organiseren om de onwillige hand van de president te forceren, maar Carrie geeft de voorkeur aan een meer deftige strategie. ‘Mevrouw Paul, als mijn overleden grote mentor Susan B. Anthony mij iets heeft geleerd, is het dat mannen alleen bereid zijn onze zaak in overweging te nemen als we deze op een damesachtige manier presenteren.

“Staat voor staat, langzaam en gestaag, totdat het land er klaar voor is” is tenslotte het fundamentele credo van de NAWSA. Maar Alice wijst erop dat als ze in dit ijskoude tempo doorgaan, ze dood zullen zijn voordat ze ooit een stem kunnen uitbrengen.

Alice komt in actie en werkt samen met haar vriendin Lucy Burns (Gwynne Wood), die bang is dat ze niet de ervaring hebben om zo’n gedenkwaardige missie op zich te nemen. “We hebben nog nooit eerder een nationale actie gepland”, werpt ze tegen aan het begin van hun duet “Find a Way.” Maar de onverschrokken Alice heeft het gewaagde idee om Inez Milholland (gespeeld tijdens de openingsavond door Amanda K. Lopez) te rekruteren, en op miraculeuze wijze komt er een weg vooruit tot stand.

Inez heeft precies het juiste glamoureuze publieke imago waarvan Alice denkt dat het hun mars de publiciteitsboost zal geven die het nodig heeft. Inez studeert voor het balie-examen en is aanvankelijk terughoudend, maar is het ermee eens of ze de mars te paard mag leiden.

Dit beeld van Inez op een ros wordt centraal zowel in de beweging als in de productie van regisseur Leigh Silverman, die eenvoudige maar treffende manieren vindt om revolutionaire veranderingen tot leven te brengen. Een koor van activisten die suffragistisch wit dragen (een pluim voor de lichtgevende tact van kostuumontwerper Paul Tazewell) communiceert op welsprekende wijze wat solidariteit teweeg kan brengen.

Brandi Porter, links, en Jenny Ashman als president Woodrow Wilson in ‘Suffs.’

(Johannes Marcus)

Een volledig vrouwelijke cast dramatiseert dit inspirerende Amerikaanse verhaal. Taub neemt een fictieve licentie met de personages, maar houdt zich grotendeels aan de regels.

Bekende bondgenoten in de organisatie van Alice zijn onder meer Ruza Wenclawska (Joyce Meimei Zheng), een in Polen geboren vakbondsorganisator met een no-nonsense grassroots-stijl, en Doris Stevens (Livvy Marcus), een verlegen maar onverschrokken student uit Nebraska die de geheime wapensecretaris van de groep wordt.

Ida B. Wells (Danyel Fulton), een vroege leider in de burgerrechtenbeweging, neemt deel aan de mars, maar verzet zich tegen het gebruik als steunpilaar in wat zij NAWSA’s ‘blanke vrouwenconventie’ noemt. Mary Church Terrell (Trisha Jeffrey), een mede-zwarte activist, gelooft daarentegen dat vertegenwoordiging alleen door participatie vooruitgang kan boeken.

President Woodrow Wilson (Jenny Ashman), die beloften doet aan de suffragisten die hij niet graag wil nakomen, is een cruciaal doelwit van Alice’s drukcampagne. De toegang van haar groep tot hem wordt geholpen door Dudley Malone (Brandi Porter), Wilsons rechterhand, die verliefd wordt op Doris.

De partituur gaat vooruit op een manier die ervoor zorgt dat vooruitgang, zo niet onvermijdelijk, meedogenloos lijkt in haar streven naar gerechtigheid. De nummers combineren de patriottische uitbundigheid van John Philip Sousa en de Amerikaanse breedte van Broadway-componist Stephen Flaherty (“Ragtime”). De noot van poptoegankelijkheid in Taubs muziek en de satirische humor van haar teksten dragen bij aan het drijfvermogen. Je zult niet weggaan met het neuriën van een deuntje, maar het algehele effect (hoewel kortstondig) is aangenaam in het theater.

Nu de geschiedenis al vaststaat, kan het niet anders dan dat het boek soms op een burgertentoonstelling lijkt. Dramatische spanning is moeilijk te bereiken. Alice en haar cohorten lijden onder ernstige teleurstellingen en vernederingen (waaronder een schrijnende periode in de gevangenis), maar de uiteindelijke uitkomst van hun strijd is bekend.

‘Suffs’ voelt soms aan als een geschiedenisles, netjes opgedeeld in belangrijke afleveringen. Er zit een vleugje PBS in de manier waarop de musical zich ontvouwt. Dit is culturele programmering die goed voor je is.

Maar het teamwerk van de artiesten eert de rommelige maar onmiskenbaar effectieve samenwerking van Alice en haar vrijheidsstrijders – vrouwen die de wereld veranderden door niet te zwijgen op hun voorgeschreven plek.