Het is mogelijk dat wij een commissie ontvangen over aankopen via links.
In 2021 maakte Ethan Hawke een sterk pleidooi om zich aan te sluiten bij de moderne monsters toen hij de rol van The Grabber op zich nam in Scott Derricksons ‘The Black Phone’. Ik durf te proberen een stukje uit het regelboek van Freddy Krueger te halenHawke heeft uitzonderlijk werk geleverd als de gemaskerde moordenaar die zelfs het hiernamaals niet kon bevatten, zoals te zien is in “Black Phone 2” (lees hier onze recensie). Maar afgezien van de bovennatuurlijke elementen van deze twee geliefde films, wat was de inspiratie achter de ‘The Black Phone’-films?
Zoals vaak het geval is met veel horrorfilms, zijn enkele van de engste schurken uit de bioscoop geïnspireerd door levensechte nachtmerries die angst in de harten van de samenleving zaaiden. Onlangs werd bijvoorbeeld in de Netflix-serie ‘Monster: The Ed Gein Story’ benadrukt dat de titulaire moordenaar de inspiratiebron was voor films als ‘Psycho’ en ‘The Silence of the Lambs’. Sommige van de donkerste elementen van “Black Phone” waren niet anders, voortgekomen uit gebeurtenissen uit het echte leven. Maar hoeveel feiten zijn er te vinden in de fictie? Welnu, daarvoor moeten we eerst uitsplitsen waar het verhaal over gaat, en over de schrijver die verantwoordelijk is voor het tot leven brengen van de grijnzende kindermoordenaar die bekend staat als The Grabber. Wacht even terwijl we uw oproep doorverbinden.
Waar gaat de Zwarte Telefoon over?
De eerste film is een bewerking van een kort verhaal geschreven door Joe Hill, zoon van de legendarische horrorschrijver Stephen King
(die ook “Black Phone 2” prees)
die zelf een flink deel enge verhalen heeft samengesteld. Genomen uit de pagina’s van Hill’s collectie,
In The Black Phone zien we hoe het leven van een broer en zus uit een gebroken gezin des te erger wordt wanneer Finny het laatste slachtoffer wordt dat gevangen wordt genomen door de mysterieuze Grabber, een ongrijpbare gemaskerde seriemoordenaar die in het gebied kinderen heeft ontvoerd. Alle hoop lijkt verloren voor Finney als hij wakker wordt in een kale kelder met alleen een losgekoppelde zwarte telefoon in de kamer. Dat wil zeggen, totdat de telefoon begint te rinkelen en Finney al snel tips begint te krijgen over hoe hij kan ontsnappen aan de geesten van de eerdere slachtoffers van The Grabber.
Uiteindelijk, met de hulp van kinderen die het niet hebben gered, overmeestert Finney The Grabber, terwijl zijn zus, die paranormale gaven heeft, door de straten gaat zoeken naar de verblijfplaats van haar broer. Hoewel het grootste deel van het verhaal zeker naar het fantastische neigt, klinken sommige elementen van de door Derrickson geregisseerde bewerking van Joe Hill’s werk feitelijk waar, aangezien aspecten van de methoden van The Grabber die van echte seriemoordenaars weerspiegelden.
De Black Phone is geïnspireerd op gebeurtenissen uit het echte leven en moordende clowns
Tijdens een interview met Vanity beursonthulde Hill dat The Grabber een samensmelting was van beruchte echte en fictieve moordenaars, van wie er één uit een van de meest gevreesde en favoriete angstaanjagende verhalen van zijn vader kwam (oorspronkelijk opgedragen aan hem, zijn zus Naomi en zijn broer Owen): “It.” In de film was Hawke’s gruwelijke karakter een plaatselijke goochelaar; in het boek was hij een parttime clown (hoewel we betwijfelen of hij veel boekingen kreeg met dat masker). “Het is niet zo moeilijk te begrijpen waarom we die verandering hebben doorgevoerd”, legde Hill uit, aangezien Pennywise opnieuw nieuw leven was ingeblazen in de hoofden van bioscoopbezoekers dankzij de recent bijgewerkte aanpassing.
“Toen ik ‘The Black Phone’ schreef, was het twintig jaar geleden dat ik het boek las (Stephen King’s ‘It’) en vijftien jaar geleden dat ik de tv-film had gezien en ik heb er nooit aan gedacht. Het is nooit in mijn gedachten opgekomen, ‘biechtte Hill. “Waar ik aan dacht waren de meer beruchte kindermoordenaars uit de Amerikaanse geschiedenis. En de eerste die in me opkomt, degene die onontkoombaar is, is John Wayne Gacy – die een parttime clown was.” Dus tussen Gacy en Pennywise deed The Grabber zijn naam echt eer aan, door fragmenten te pakken van enkele van de meest gevreesde namen in films en waargebeurde gruwelen, terwijl hij op eigen kracht een nieuw soort angst bracht.
