Door Robert Scucci
| Gepubliceerd
Opgroeien in de buitenwijken kan een isolerende en verstikkende ervaring zijn, en ik kan geen enkel medium bedenken dat de eenzame realiteit van het tienerleven beter weergeeft dan die van 2024. Ik zag de tv-gloed. De film speelt zich af in het midden van de jaren negentig, in wat net zo goed een voorstedelijk stadje zou kunnen zijn, en volgt parasociale relaties, vriendschap en volwassen worden, terwijl je identiteit bij elke stap in twijfel wordt getrokken. Geschreven en geregisseerd door Jane Schoenbrun, Ik zag de tv-gloed is de tweede inzending in hun Screen Trilogy, na die van 2021 We gaan allemaal naar de Wereldtentoonstellingeen microbudgetproject dat soortgelijke ideeën in een totaal andere context aanpakt.
Hoewel transgenderthema’s prominent aanwezig zijn Ik zag de tv-gloed’s voorhoede, de emotionele kern ervan is gemakkelijk om mee in contact te komen voor elke tiener die probeert een zelfgevoel te ontwikkelen tegen de druk van conformiteit. De interne druk en aantrekkingskracht van het opgroeien is voelbaar in elke scène, en als je je ooit niet synchroon hebt gevoeld met de wereld om je heen, is dit absoluut een must om te kijken, omdat het die worsteling met zeldzame oprechtheid aanpakt.
De show binnen de show
Ik zag de tv-gloed gaat over Owen (Justice Smith) en Maddy (Brigette Lundy-Paine), twee geïsoleerde tieners die een band krijgen via een tv-programma genaamd De roze ondoorzichtige. Owen woont bij zijn ziekelijke maar controlerende ouders, terwijl Maddy meer een vrije geest is in de zin dat we haar familie nooit echt ontmoeten, wat erop wijst dat ze vaker wel dan niet aan haar lot wordt overgelaten.
Owen sluipt naar buiten wanneer hij maar kan om de show bij Maddy’s huis te bekijken, raakt verdiept en Maddy vertelt hem over de ingewikkelde overlevering omdat ze zo gehecht is aan de serie dat het voor haar reëler aanvoelt dan haar werkelijke leven. De show zelf is een stijlvol eerbetoon aan tiener-schreeuw-nietjes Buffy de vampierdodermet een grote slechterik genaamd Mr. Melancholy (Emma Portner) en een monster van de week-structuur die vijf seizoenen beslaat.
Maddy rent uiteindelijk weg, in de hoop dat Owen zich bij haar zal voegen, maar hij is te bang om te volgen. Hij glijdt terug in zijn eenzame routine en klampt zich eraan vast De roze ondoorzichtige en het opnieuw bekijken van de banden die Maddy voor hem maakte op avonden dat hij niet naar buiten kon sluipen. De serie wordt troostmaaltijd naarmate de jaren verstrijken. Als Maddy plotseling terugkomt, ervan overtuigd dat ze binnen heeft gewoond De roze ondoorzichtigeOwen wil haar geloven, maar weet niet zeker of hij dat kan. Gedurende deze tijd legt ze uit dat ze levend werd begraven zoals de helden van de show, Isabel (Helena Howard) en Tara (Lindsey Jordan), en dat het doorbreken van die verstikkende ervaring haar in staat stelde naar voren te komen als haar ware zelf.
Maddy is er vast van overtuigd dat ze een personage uit de serie is en slaagt er niet in Owen ervan te overtuigen dat hij in een soortgelijke situatie vastzit. Als hij haar aanbod om hem te helpen de andere kant te bereiken afwijst, gaan ze weer uit elkaar, en Owen wordt ouder en vraagt zich af wat zijn leven had kunnen zijn als hij haar pad had gevolgd.
De strijd om jezelf te vinden
Ik zag de tv-gloed komt tot zijn recht door neonkleuren die door een beklemmend beige wereld barsten. Terwijl de levens van Owen en Maddy elkaar kruisen De roze ondoorzichtigegebruiken ze de mythologie van de show om te ontdekken wie ze zijn, en het wordt duidelijk dat Maddy het licht ziet terwijl Owen verlamd is door angst. Als analogie voor het uit de kast komen als transgender, trekt de film een schril contrast tussen Maddy’s ontsnapping uit de verstikking en Owens onvermogen om los te komen van de verwachtingen die aan hem worden gesteld. Beide personages worden geconfronteerd met soortgelijke interne gevechten, waarbij ze de media gebruiken als coping-mechanisme in hun geïsoleerde leven in de buitenwijken.
Hoewel de boodschap in die context sterk resoneert, Ik zag de tv-gloed spreekt over iets veel breders. Ik vond het gemakkelijk om contact te maken met zowel Owen als Maddy, omdat het ongelooflijk gebruikelijk is om je gevoel van eigenwaarde te verliezen als je wereldbeeld beperkt is en de tv je venster wordt op mogelijkheden die je in je dagelijkse leven niet ziet. Het wordt een stand-in voor gemeenschapidentiteit en hoop.
Surrealistisch, stijlvol en soms verstikkend, Ik zag de tv-gloed is een visueel boeiende kijk op identiteit, vervreemding en de hoop om door te breken naar de andere kant, wat dat ook voor jou betekent. Het is een wilde emotionele reis, en je zult nooit meer op dezelfde manier naar je tv kijken nadat je hem goed hebt bekeken.
Ik zag de tv-gloed streamt op Max.
