Annaliese Holland, een vrouw uit Adelaide, Zuid-Australië, heeft ervoor gekozen haar leven te beëindigen door middel van vrijwillige stervensbegeleiding na jaren van strijd tegen een zeldzame, ongeneeslijke neurologische aandoening. Volgens New York Post, bij haar werd op 18-jarige leeftijd de diagnose Auto-immuun Autonome Ganglionopathie (AAG) gesteld, een terminale neurologische aandoening waarbij het immuunsysteem de zenuwen aanvalt die verantwoordelijk zijn voor vitale functies zoals hartslag, bloeddruk en spijsvertering.
Een groot deel van haar jeugd bracht ze door in ziekenhuizen waar artsen de oorzaak van haar ziekte niet konden vaststellen. In de loop der jaren verslechterde haar toestand, waardoor ze voortdurend pijn, misselijkheid en dagelijks braken kreeg. De afgelopen tien jaar heeft ze volledig vertrouwd op totale parenterale voeding (TPN), waarbij ze alle voeding via intraveneuze voeding ontving.
“Mijn darmen doen alsof ze geblokkeerd zijn, maar er is niets dat ze blokkeert. Het zijn gewoon de zenuwen die niet werken, dus hoe smerig dit ook is, mijn ontlasting zou zo achteruit gaan dat ik zou overgeven of mijn buik leeg zou lopen,” vertelde ze. nieuws.com.au.
“Er werden voedingssondes in mij geplaatst en ik moest nog steeds overgeven. Toen ontdekten we dat mijn maag niet leegliep, dus werd ik op TPN gezet. Vanwege de lijn die rechtstreeks in je bloedbaan terechtkomt, verandert het als je een infectie krijgt heel snel in sepsis, wat heel, heel gevaarlijk is”, vervolgde ze.
“Had genoeg”
Haar toestand heeft geleid tot falen van meerdere organen, een gebroken wervelkolom, een gespleten borstbeen en andere ernstige complicaties. Ze kampt met dagelijkse zorgen over de pijn en het vooruitzicht van ‘verhongering’ als haar lichaam niet langer via infusen kan worden gevoed. Ze heeft ook 25 keer sepsis overleefd. Na jaren van uitgebreide behandelingen en ziekenhuisopnames besloot Holland dat ze “er genoeg van had” en startte het proces voor vrijwillig begeleid sterven (VAD).
“Ik voelde me zo ellendig. Je kunt het niet veranderen, dus je moet er gewoon echt mee omgaan. Ook al zijn er mooie momenten in mijn dagen, ze zijn vermoeiend en lang. Ik heb chronische slopende pijn”, zei ze.
“Ik heb de formele examens, diploma-uitreikingen, mijn 18e en 21e (verjaardagen) gemist. Ze lagen allemaal in ziekenhuizen en waren erg ziek. Al mijn vrienden kregen baby’s, verloofden zich, trouwden. Het leven van iedereen is in beweging en ik zit gewoon vast. Ik leef niet. Ik overleef elke dag, wat moeilijk is”, voegde ze eraan toe.
“Vrijwillig begeleid sterven” in Australië
Drie weken na overleg met psychologen en het voltooien van de noodzakelijke beoordelingen, werd Annaliese goedgekeurd voor vrijwillig begeleid sterven (VAD). Ze beschouwt de goedkeuring voor VAD als een ‘veiligheidsdeken’ en een bron van vrede, die haar een keuze en controle biedt over haar laatste momenten. Ze beschrijft de beslissing niet als ‘opgeven’, maar als een moedige keuze na een lang gevecht.
Vrijwillig begeleid sterven, ook bekend als medische hulp bij sterven (MAID), is legaal in alle Australische staten voor terminaal zieke, geestelijk competente volwassenen. In tegenstelling tot euthanasie, die illegaal blijft, betrekken VAD en MAID de patiënt ertoe zelf voorgeschreven medicijnen toe te dienen om op vreedzame wijze zijn leven te beëindigen, in plaats van dat een arts de handeling uitvoert.
Hartzeer voor familie
Annaliese is zich terdege bewust van de diepe emotionele strijd waarmee haar vader Patrick, moeder Armanda en zus Vickie worden geconfronteerd vanwege haar beslissing. Haar moeder gaf toe dat ze, hoewel ze blijft hopen op een wonder, ook de moeilijke realiteit begrijpt waarmee haar dochter leeft.
Ondertussen worstelt haar vader nog steeds met het verwerken van haar beslissing, en de emotionele tol weegt zwaar op het hele gezin. Ze herinnerde zich hoe haar vader tijdens haar moeilijkste momenten aan haar zijde bleef: bij haar in het ziekenhuisbed liggen, haar helpen met opruimen, pijnmedicatie toedienen als ze dat niet kon, haar troosten met knuffels, haar tranen afvegen en haar hand vasthouden tijdens slapeloze nachten.
Annie herinnerde zich ook een gesprek laat op de avond in de keuken, waarin ze haar vader vertelde dat ze haar limiet had bereikt. Toen hij vroeg of ze het opgaf, verduidelijkte ze dat het niet om opgeven ging, ze had er gewoon genoeg van.
Voor Patrick kwam er een keerpunt in het accepteren van haar beslissing na een kritiek ziekenhuisbezoek, toen artsen haar moesten reanimeren. Ze smeekte hem: ‘Papa, laat me alsjeblieft gaan. Ik zal je niet haten als je me laat gaan.’
