Je verwacht niet dat een jongvolwassenenroman die een versleten liefdesdriehoek met evenveel ernst als een gespannen rebellie uitbeeldt, eindigt met een gevoel van slechtheid. De meeste YA-boeken, vooral de boeken die in de beginjaren debuteerden, gebruikten hun verhoogde werelden als voertuig voor romantiek. Verfijnde sci-fi en fantasy kwamen op de tweede plaats.
Suzanne Collins’ Hunger Games-saga veranderde die verwachting in de jaren 2010. Op een bepaald niveau is deze trilogie precies zoals de zijne YA-tijdgenoten: Collins’ proza is bijna verdoofd spartaans, en haar hoofdpersonen zijn ondraaglijk één noot. De liefdesdriehoek is ook moeilijk te wortelen, hoe je het ook wendt of keert (laten we duidelijk zijn: Everlark is het juiste antwoord), maar de serie blijft tot het einde hardnekkig vasthouden aan de poppenkast.
Wat de boeken redt, is de actie die zich rond de personages afspeelt, waardoor menig millennial voor het eerst kennismaakte met werkelijk radicale berichtgeving. Collins, de dochter van een Vietnamveteraan, begreep die trauma’s en vouwde ze wijselijk in een onmogelijk dystopisch hellandschap. De Hunger Games-saga verandert de gewelddadige flits van een Battle Royale in een kruistocht die nooit eindigt, een boosaardig spel waarin de regels voortdurend veranderen. Tegen de tijd dat Katniss Everdeen het eindspel ingaat Spotgaaize heeft in twee verschillende arena’s voor haar leven gevochten, en er staat nog een, nog verwoestender gevecht te wachten.
Spotgaaihet laatste boek in de Hunger Games-saga, levert niet de geheel bevredigende conclusie op waar veel fans op hadden gehoopt. Als zijn voorgangers al somber waren, gaat de finale nog dieper: er is geen wending, geen onthulling, geen ondergang van een personage die verboden terrein is. Spotgaai was een ruw ontwaken voor iedereen die de verkwikkende politieke boodschap van de saga nog steeds onderschat. Het verdubbelt zijn nihilistische draad en verplettert bijna elk sprankje hoop dat zijn heldin nog heeft achtergelaten. Dat het boek eindigt zoals het eindigt, meer bitter dan zoet, was voor iedereen schokkend. Dat is een aanpassing op groot scherm omarmde elke beat als de zijne maakt het meer dan een YA-sensatie, maar een van de beste dystopische aanpassingen aller tijden.
Zoals zoveel YA-giganten uit die tijd, Spotgaai werd opgesplitst in twee films. Deel 1dat in 2014 debuteerde, is misschien wel het stilste hoofdstuk van de saga, vooral daarna het kruitvat dus Vuur vangen. Nadat Katniss (Jennifer Lawrence) is teruggetrokken uit de 75e jaarlijkse Hongerspelen – een competitie waarin ze het opnam tegen Hongerspelen-sterren uit elk tijdperk – wordt ze gedwongen de gevolgen van haar verzet onder ogen te zien. Haar huis in District 12 is met de grond gelijk gemaakt en Peeta (Josh Hutcherson), met wie ze twee Spelen heeft overleefd, is gevangengenomen door de koelbloedige president Snow (Donald Sutherland). Katniss komt terecht in District 13, een geheime ondergrondse stad die een staatsgreep plant. Om Peeta te redden en Sneeuw voor eens en voor altijd te stoppen, biedt Katniss zich vrijwillig aan om het gezicht van hun opstand te zijn.
De eerste helft van Spotgaai heeft de zaken eerder vertraagd Deel 2 leverde een dubbele portie actie op.
Leeuwenpoort
De eerste helft van Spotgaai volgt Katniss terwijl ze worstelt om te worden wat District 13 nodig heeft: een symbool. Overlopers uit Panem, van de mediabewuste Plutarch Heavensbee (Philip Seymour Hoffman) tot filmregisseur Cressida (Natalie Dormer), proberen Katniss om te vormen tot het soort revolutionair dat de gebroken wijken zal verenigen. Die strijd kan vervelend worden, vooral als Gale (Liam Hemsworth), de zwakste schakel in de centrale liefdesdriehoek van de saga, op de plek kruipt waar Peeta was. Maar de zaken verbeteren aanzienlijk Deel 2die vandaag tien jaar geleden in de bioscoop te zien was en waarin Katniss, Peeta en Gale een aanval op het Capitool leiden.
Het begint in District 2, het laatste bolwerk tussen de rebellen en Snow. Briljant genoeg heeft de president de hele stad in één grote arena veranderd. Elke stap lijkt een dodelijke val te veroorzaken, en in elke donkere hoek ligt een nieuwe gruwel (het Capitool is dol op het creëren van dierlijke hybriden die ‘straathonden’ worden genoemd) op de loer. Niemand is veilig in dit circus, en dat maakt Spotgaai voel me een beetje wreed. Het is zeker het meest controversiële deel van de saga: er zijn weinig publieksvriendelijke momenten of momenten van lichtzinnigheid. Het is een non-stop strijd in het hart van het Capitool, en zelfs als Katniss denkt dat ze gewonnen heeft, doet zich een nieuwe tragedie voor die haar verblindt.
De Hongerspelen eindigden somber, maar dat maakt deze saga zo speciaal.
Leeuwenpoort
Maar dat is juist wat het maakt Spotgaai zo’n wonder. Collins weigerde haar publiek te vertroetelen, een standpunt dat de films (schokkend genoeg) handhaafden. Dat deze blockbuster-saga eindigde met de teloorgang van verschillende fanfavorieten en een somber einde waarin niemand echt wint, is nu niet zo ongewoon, maar in de jaren 2010 voelde het onmogelijk zeldzaam. Spotgaai bracht de gevoeligheid van de Dark Knight-trilogie voor het YA-fenomeen en tartte de verwachtingen van een afgezaagd einde, gebonden in een nette strik. Het weigerde zijn fans met fluwelen handschoenen aan te pakken, en die weigering verzekerde zich van een plaats in de Dystopia Hall of Fame.
