Vijfentwintig jaar geleden, toen ik nog een tiener was die in de kast zat in een mormoonse familie, kon ik alleen maar vreemde films kijken via dvd’s en cam-rips in de kelder van mijn ouderlijk huis. Mijn dubbelleven was achteraf gezien nogal hilarisch: in het openbaar ging ik naar middernachtvoorstellingen van de Spider-Man films; privé was ik de Virginia Woolf-aanpassing aan het smokkelen De uren. Maar nu ik de middelbare leeftijd nader, kijk ik wekelijks naar LGBTQ+-films in volle theaters.
Dat wil niet zeggen dat er sprake is van een perfect lineair verhaal over de vooruitgang. Op het moment dat we dit schrijven, maken we een bijzondere situatie door censuur periode voor vreemde expressie dat voelt in sommige opzichten verstikkend aan dan het conservatisme van begin jaren 2000 of het beleefde liberalisme van de jaren 2010. Kusjes van hetzelfde geslacht worden routinematig uit films gemonteerd om ze geschikt te maken voor internationale release, “Zeg geen homo” wetten leggen het louter benoemen van queer mensen op scholen het zwijgen op, en drag-verboden zijn gericht op een kunstvorm die ooit als mild genoeg werd gezien voor het vrijgezellenfeest van je Republikeinse neef. Of je nu een kunstenaar bent op zoek naar een federale subsidie of een Kennedy Center-artiest zonder baanof gewoon een transgender die op internet schrijft, het jaar 2025 voelt zeker niet als de meest vrije sfeer ooit voor queer creatieven.
En toch kunnen we een kwart van de 21e eeuw terugkijken op een explosie van inventieve queer- en transrepresentatie op het witte doek, vanuit een maatje komedie over trans-sekswerkers in de straten van Los Angeles tot a Franse erotische thriller over een seriemoordenaar op een cruisestrand naar een surrealistische meditatie over genderdysforie, verteld door de lens van monster-van-de-week-tv. De Nieuwe Queer-cinema van de jaren negentig heeft plaatsgemaakt voor een vloedgolf van queerfilms die zo veelzijdig zijn dat ze nauwelijks nog als één enkele beweging kunnen worden beschouwd.
Deze heterogeniteit maakt het rangschikken van de beste LGBTQ+-films van de 21e eeuw tot een bijzonder lastige opgave. Wij vieren ze graag allemaal. En toch is er misschien niets vrolijker dan het hebben van meningen over films, daarom hebben we deze lijst samengesteld. Dit is onze methodologie: Een verzameling van Hen Medewerkers, critici en medewerkers hebben twee weken lang onze favoriete queercinema uit het jaar 2000 en daarna samengesteld en daarop gestemd. Uit een longlist van meer dan 50 verhalende, lange speelfilms hebben we er ongeveer 35 geselecteerd op basis van onze interne stemming. Vervolgens hebben we via een gerangschikte opiniepeiling zowel de definitieve lijst als de geordende rangschikking bepaald. Zijn er hartverscheurende omissies? Ja, onvermijdelijk. Maar deze lijst vertegenwoordigt eerlijk ons perspectief op dit moment – en is onderhevig aan verandering in de komende jaren.
