Sci-Fi cultklassieker uit de jaren 90 met R-rating is een visueel ambitieus, dodelijk spel

Door Robert Scucci
| Gepubliceerd 1 uur geleden

Ik voelde me onlangs nostalgisch over de video-arcades uit de jaren 90 en was ernstig teleurgesteld toen ik ontdekte dat de meeste arcades bij mij in de buurt vertrouwen op kaarten en niet op kwartjes, bier serveren maar geen Jolt Cola, en allemaal hetzelfde handvol titels lijken te bieden. Ik wil gewoon spelen Tijdcrisis II en na een lange week wat Mountain Dew inslikken, en die realiteit is nu tientallen jaren buiten bereik. Op zoek naar een manier om aan die jeuk te krabben, was ik opgewonden toen ik 1993 tegenkwam Arcadeeen visueel ambitieuze B-film over een videogame met een eigen mening.

Noem me ouderwets, maar ik verlangde naar slechte graphics, flauwe dialogen en een bekend uitgangspunt, aangezien ik nog geen echte arcade heb gevonden waarin ik een paar uur kan terugvallen en afstand kan nemen, zoals we dat in de jaren 90 deden. Arcade druk op die nostalgieknop, maar ik moet je waarschuwen dat het ook behoorlijk ruig is om naar te kijken. Op dezelfde manier is het nog steeds erg leuk, omdat dit in 1993 als futuristische technologie werd beschouwd. sciencefiction films spelen sindsdien met vergelijkbare verhaallijnen.

Een spel met fatale gevolgen

Arcade gaat over een nieuw, baanbrekend arcadespel genaamd Arcade. Het is echt zo simpel. We maken kennis met Alex (Megan Ward), een tiener die een moeilijke tijd doormaakt na de zelfmoord van haar moeder het jaar ervoor. De groep tieners staat bekend om haar vrienden in Dante’s Inferno Arcade en krijgt de kans om het titelspel uit te proberen. Difford (Jan de Lancie), de CEO die toezicht houdt op het project, laat de kinderen het spel testen voor marktonderzoek en deelt consoleversies uit die ze thuis kunnen bètatesten voordat het officieel uitkomt.

Het duurt niet lang voordat het duidelijk wordt dat het spel spelers naar de virtuele wereld trekt en hen schade berokkent. Alex uit haar zorgen tegenover Nick (Peter Billingsley), die het in eerste instantie aan paniek toeschrijft gezien het jaar dat ze nog heeft. Nick, die volledig heeft geïnvesteerd in de bètatest, houdt vol dat de kunstmatige intelligentie van het spel is ontworpen om echt aan te voelen, maar eigenlijk geen enkel gevaar vormt, en dat er een rationele verklaring is voor het verdwijnen van hun vrienden. Nadat Alex op het nippertje Nick uit het spel moet verwijderen, realiseert hij zich dat ze de waarheid spreekt. De twee sporen de programmeur van het spel op, Albert (Norbert Weisser), in de hoop dat hij hen een paar tips kan geven zodat ze hun vrienden kunnen redden.

Een pijnlijk horloge, maar nog steeds leuk om naar te kijken

Met een gameplay die lijkt op de doolhof-screensaver van Windows 95, Arcade is ruw voor de zintuigen, maar geeft perfect de geest van gamen uit de vroege jaren 90 weer. Destijds was het idee dat een videogame schade aanricht in het echte leven, verhalend gesproken, nog relatief nieuw terrein, en het blijft een leuk concept als het op de juiste manier wordt behandeld. Hoewel ik niets kan verwijten aan de ambitieuze poging van de film tot wereldopbouw door middel van primitieve CGI, waarvan er genoeg zijn, zijn er momenten die me rechtstreeks uit de film haalden.

Als iemand die al talloze keren heeft gezegd dat hij een hekel heeft aan expositiedumps: er zijn er hier genoeg. Wanneer Nick en Alex Albert confronteren voor een walkthrough, rolt hij de schema’s uit en legt hij elke centimeter van het spel uit, voor wat voelt als een eeuwigheid. Ik wilde snel vooruitspoelen naar de volgende scène. Gezien de korte speelduur van de film van 85 minuten lijkt dit een manier om het scenario aan te vullen zonder meer geld uit te geven aan graphics, die naar huidige maatstaven gedateerd zijn maar in 1993 een aanzienlijk deel van het budget zouden hebben opgeslokt.

Toch, ondanks al zijn ruwe kantjes, Arcade werkt als je nostalgisch bent naar de tijd dat je met een bagagezak vol kwartjes de speelhal in ging en een hele middag verloor. Naarmate de tijd elk jaar sneller gaat, terwijl de dagen op de een of andere manier langzamer aanvoelen, Arcade biedt een snelle opname van het escapisme uit de jaren 90 zonder meer dan een uur en verandering van tijd te eisen. Het zal je leven niet veranderen, maar het is een korte en mooie omweg uit de ratrace en ondanks de tekortkomingen een leuk visueel artefact.

Vanaf dit moment kun je streamen Arcade gratis op Tubi.