Door Robert Scucci
| Gepubliceerd
Hoezeer ik ook van horror houd, mijn kilometerstand varieert bij slashers omdat ze zo overdreven en voorspelbaar zijn. Slashers uit de jaren ’70 en ’80 hebben een aantal geweldige moorden, maar laten weinig aan de verbeelding over. Moderne slashers hebben de neiging om te meta te worden en naar de camera te knipogen om ervoor te zorgen dat het publiek weet dat de personages zich er volledig van bewust zijn dat ze in een slasher-film zitten. 1989 Indringer, is echter mijn favoriete soort slasher omdat het campy en gewelddadig is, slim en toch serieus, en net genoeg humor bevat om alle gruwelijke moorden die plaatsvinden te compenseren.
Als ik besefte dat ik in een slasher-film leefde, zou ik waarschijnlijk proberen een paar grappen te maken om met mijn mogelijk naderende dood om te gaan, waar dan ook op het werk. Soms heb je dat soort lichtzinnigheid nodig om in een verhaallijn als deze te geloven, en Indringer heeft zoveel plezier met zijn stijlfiguren terwijl hij nog steeds een strak gezicht houdt. Dit Scott Spiegel-voertuig bevat Sam Raimi in het ensemble, en Bruce Campbell verschijnt ook en laat je precies weten met wat voor soort slasher je te maken krijgt.
Een B-film in een fles
Geheel gevestigd in een supermarkt, Indringer gebruikt zijn beperkingen in zijn voordeel. Wanneer Jennifer (Elizabeth Cox) wordt aangesproken door haar ex-vriend Craig (David Byrnes), wordt het snel fysiek als hij begint te zwaaien naar de rest van het personeel op de Ranch Market. Displays worden omvergeworpen, de autoriteiten worden gebeld, maar er moeten nog sluitingswerkzaamheden worden afgerond. Bill (Dan Hicks), de mede-eigenaar, vertelt iedereen dat de winkel is verkocht en dat ze binnenkort zonder baan zullen zitten. Hun taak voor die avond is het aftekenen van de planken om de inventaris op te ruimen, zodat het personeel met tegenzin aan de slag gaat.
Eén voor één gaan ze door met hun werk, zich er niet van bewust dat de deuren van buitenaf op slot zijn en dat een onzichtbare aanvaller hen systematisch afslacht. Producent Joe (Ted Raimi) is zich niet bewust van het bloedbad omdat hij met zijn Walkman op pad is. Randy (Sam Raimi) is druk bezig op de slagerij, omringd door messen en botzagen. Tim (Craig Stark) geeft alleen om het stampen van bier en het eten van gratis eten in de inloopkoeler, terwijl hij zich niet bewust is van het feit dat er een gek rondloopt. Niemand lijkt te merken dat Linda (Renée Estevez) al een tijdje niet meer is gezien.
Terwijl het aantal doden stijgt, blijft Craig de winkel bellen om Jennifer te bereiken, die er steeds meer van overtuigd raakt dat hij achter de moorden zit. Laat nooit zijn volledige hand zien, Indringer houdt de identiteit van de moordenaar verborgen terwijl het verhaal zijn finale nadert. Op dat ‘aha’-moment moest ik zelf wachten omdat Spiegel je in zijn regiedebuut echt weet te laten raden. Elke keer dat ik dacht dat ik het doorhad, zag ik genoeg beelden van dat personage alleen al om mijn vermoeden te laten vallen. Niemand gedraagt zich hier als een moordenaar. Ze gedragen zich als overwerkte winkelbedienden die hun dienst proberen af te maken.
Het engste van allemaal
Eerlijk gezegd, het meest beangstigende aspect van Indringer Het zouden de prijzen van de supermarkten uit 1989 kunnen zijn. Begrijp me niet verkeerd: de moorden zijn absoluut wreed en het bloed is van topklasse. Mensen worden gespietst, in stukken gesneden, verpletterd en van hun ingewanden ontdaan. Maar garnalen die minder dan drie dollar per pond kosten, zijn op zichzelf al een gruwel. In 2025 zijn we banger voor inflatie en de afnemende koopkracht van onze dollar dan voor iets anders. Toen de film zijn climax naderde, bleef ik de productlabels bevriezen om te zien hoe opgelicht ik was elke keer als ik een zak chips kocht.
Toch blijven de steekpartijen, de chaos van de vleeshaken en de chaos in de afvalpers Indringer kan niet worden overschat. Het bloed is levendig en Spiegel schuwt het niet om de wreedheid van dichtbij te laten zien op een manier die je maag doet omdraaien. Het is echter zo overdreven dat je er voortdurend aan wordt herinnerd dat je naar een slasher kijkt, vlak voor de onthulling in het derde bedrijf van de moordenaar. trofee kamer duwt de zaken tot volledige waanzin.
Een solide slasher die je misschien over het hoofd hebt gezien
Indringer is een speciaal soort slasher omdat het alle vakjes op zo’n bevredigende manier aanvinkt. De moorden zijn wreed, de humor is situationeel, het mysterie is strak en iedereen hier kent de opdracht.
Het heeft zwaar Griffiers energie; niemand wil op het werk zijn, maar iedereen komt nog steeds opdagen en doet net genoeg om te voorkomen dat hij wordt ontslagen. Sterker nog, ze komen er aan het begin van de film achter dat ze allemaal ontslagen worden, maar toch gaan ze door met hun taken omdat ze de winkel niet in slechte staat willen verlaten voordat ze sluiten. Als deze gebeurtenissen in het echte leven zouden plaatsvinden, geloof ik echt dat dit precies is hoe kassamedewerkers en merchandisers ermee zouden omgaan.
Indringer wordt gratis gestreamd op Tubi.
