Gedurende bijna vier decennia als leraar, directeur, hoofdinspecteur, financier en nu leider van een grote non-profit organisatie in het onderwijs, was de ervaring die mijn kijk op leren het meest vormde niet een grootse hervorming of een glimmend nieuw programma. Het was een natuurkundig laboratorium op vrijdag in Brooklyn. Mijn studenten voorspelden een grafiek die niet kon bestaan: een verticale lijn voor snelheid en tijd. Wat volgde was verwarring, debat, vallen en opstaan. En dan de ontdekking: snelheid vereist zowel verplaatsing als tijd. Die korte worsteling heeft mij, de toenmalige leraar, meer geleerd over hoe leren werkelijk gebeurt dan welke beleidsmemo ooit heeft gedaan.
Dat moment blijft bestaan omdat het representeert wat school elke dag zou moeten ontsluiten: onderzoek, doorzettingsvermogen en de vreugde om zelf iets uit te zoeken.
Te vaak lopen leerlingen nog steeds door de school en voeren ze een ‘recept’ van stappen uit zonder de ideeën te begrijpen. In wiskunde, natuurwetenschappen, geschiedenis en Engelstalige kunsten volgen ze het recept en missen ze het punt. Die aanpak is misschien netjes, maar niet transformatief. Het doet tekort aan verbeeldingskracht, nieuwsgierigheid en het ‘a-ha!’ momenten die kennis duurzaam maken.
HOE STUDENTEN MOETEN STUDEREN
Ik geloof dat leren alleen krachtig is als het keuzevrijheid, doel, nieuwsgierigheid en verbinding combineert om studenten sterker te maken voor de toekomst. Wat betekent dat? Het betekent dat leerlingen kennis moeten nastreven door middel van actie. Door keuze. En via stem. Ze moeten de kans krijgen om authentieke en betekenisvolle bijdragen te ontwikkelen. Ze moeten nieuwe ideeën en ervaringen verkennen om hun wereld beter te begrijpen. En ze moeten verbindingen leggen tussen ideeën, ervaringen en mensen.
Wanneer leerlingen mogen experimenteren – productief kunnen worstelen en herstellen van fouten – beheersen ze niet alleen de inhoud; ze bouwen de gewoonten van de geest op die ertoe doen in het leven en op het werk.
DE ROL VAN TECHNOLOGIE
Opkomende technologieën bieden een enorm potentieel om dit soort ervaringen gebruikelijker te maken. Ze helpen bij het samenstellen van simulaties, het stimuleren van onderzoek en het uitvoeren van experimenten. Het kan nieuwe toegangspunten creëren waar leerlingen hun ideeën kunnen verkennen, herzien en verbinden. De “kleine” momenten van technologie doet er ook toe, zoals een BrainPOP-animatie van 90 seconden die een stoer concept ontsluit. Een interactief programma dat aanleiding geeft tot een klassikaal debat. Een snel, doelgericht spel dat oefening omzet in begrip. Dit zijn de vonken die een les in leren veranderen.
Technologie is geen recept om te volgen; het is een set instrumenten om te dirigeren. Als we leerlingen willen die met en over kunnen nadenken AIdan moeten de klaslokalen leerlingen uitnodigen om te doen wat mijn natuurkundeles op de Brooklyn High School deed: voorspellen, testen, beargumenteren op basis van bewijsmateriaal en herzien. Dit laatste deel kan de evolutie in de denkprocessen van een student aantonen en hoe hij/zij door de conceptuele fasen van begrip kan gaan. Dit vereist verplichtingen op het gebied van toegang en expertise van docenten, en het garanderen van kwaliteit boven kwantiteit.
Ik ben bemoedigd om te zien dat sommige scholen deze uitdaging aangaan, zoals de Ypsilanti Community High School in Michigan, met zijn nieuwe AI Lab.
De unieke samenwerking tussen het schooldistrict, toonaangevende technologiebedrijven en non-profitorganisaties voorziet studenten van geavanceerde tools voor AI-aangedreven leren. Dit omvat processors die zijn ontworpen om complexe AI-berekeningen, audiovisuele apparatuur en 3D-modelleringssoftware te verwerken. Het laboratorium bouwt niet alleen aan AI-geletterdheid; het stelt studenten in staat ideeën te verkennen die voor hen belangrijk zijn met behulp van geavanceerde technologie. Ze doen meteen praktijkervaring op in opkomende gebieden en bevorderen tegelijkertijd een gevoel van creativiteit en innovatie. Het lab daagt hen uit om kritisch na te denken, stimuleert hen creatief te zijn en versterkt hun probleemoplossende vaardigheden in de echte wereld. Dit zijn het soort ervaringen die we studenten moeten bieden om hen voor te bereiden op een door AI aangedreven wereld.
LAAT STUDENTEN LEREN DOOR TE DOEN
Nu we AI steeds meer in klaslokalen integreren, moeten leerlingen ermee kunnen experimenteren en ontdekken, kunnen argumenteren op basis van bewijsmateriaal, kunnen falen en productief kunnen strijden. Als het goed wordt gedaan, zien we het juiste soort geluid. Dat betekent dat klaslokalen bruisen van de vragen. Daar horen debatten bij. En studenten maken levenslange verbindingen.
Ik herinner me dat laboratorium in Brooklyn nog alsof het gisteren was. Niet vanwege de grafiek, maar vanwege wat die onthulde: als studenten het intellectuele zware werk moeten doen, verrassen ze ons – en zichzelf. Het is onze taak om scholen te ontwerpen waar ontdekking geen toeval is, maar een plan.
Jean-Claude Brizard is president en CEO van Digital Promise.
