Door Robert Scucci
| Bijgewerkt
Wat zou er mis kunnen gaan als een drugsdealer op laag niveau, een stripper, de sociaal onhandige 18-jarige maagdelijke jongen die verderop in de gang woont, en een weggelopen tienermeisje in een camper twee ton marihuana over de Mexicaanse grens proberen te vervoeren terwijl ze zich voordoen als gezin? Als je jezelf die vraag ooit hebt gesteld: 2013 Wij zijn de Millers zal het allemaal voor je opsplitsen. Een roadcomedy van hoog kaliber die geen tijd verspilt om te verdwalen in het onkruid. Wij zijn de Millers is een gevaarlijk verhaal over drugskartels, het ontwijken van de DEA en het vinden van familie, dat verrassend hartverwarmend blijkt te zijn gezien de chaos die de reeks gebeurtenissen in gang zet.
Soms is de reis belangrijker dan de bestemming, en Wij zijn de Millers heeft er heel veel plezier in om je daarheen te brengen als je bereid bent de poppenkast bij te houden.
Dat escaleerde snel
Wanneer David Clark (Jason Sudeikis) zijn voorraad en geld verliest na een aanvaring met lokale criminelen, stuurt zijn werkgever, Brad Gurdlinger (Ed Helms), hem op een riskante missie om “een snuifje” marihuana over de Mexicaanse grens te vervoeren. David krijgt te horen dat zijn schuld zal worden weggevaagd en dat hij rijkelijk zal worden betaald als hij deze aflost. Als drugsdealer op laag niveau, zonder enige ervaring in internationaal transport, heeft hij snel een geloofwaardig plan nodig, dat hem naar de buren in zijn appartementencomplex leidt: Rose (Jennifer Aniston), een ongelukkige stripper die uitzetting riskeert, Kenny (Will Poulter), een sociaal onhandige jongeman die onlangs door zijn moeder in de steek is gelaten, en Casey (Emma Roberts), een wegloper die niets te verliezen heeft.
De vier doen zich voor als de Millers en gaan naar Mexico, maar ontdekken dat de ‘smidge’ die ze vervoeren eigenlijk twee ton product is. Het wordt nog erger als David beseft dat Brad niet heeft verteld dat hij de drugs steelt van Pablo Chacon (Tomer Sisley), een meedogenloze kartelbaas die niet bekend staat om zijn vergevingsgezinde karakter.
Op de vlucht en wanhopig om de klus te klaren, stuitten de Millers op obstakel na obstakel. Hun camper gaat kapot en ze worden gered door de familie Fitzgerald, wier patriarch Don (Nick Offerman), toevallig een DEA-agent. Elke keer dat de Millers denken dat ze hebben vermeden als drugskoeriers te worden ontmaskerd, doet zich een nieuwe complicatie voor en blijft alles in een spiraal terechtkomen.
Tenen De lijn van belachelijkheid
Gezien hoe wild het uitgangspunt van Wij zijn de Millers dat wil zeggen: de film gaat nooit zo overdreven dat je een hoop ongeloof moet opschorten. We zien absoluut buitengewone gebeurtenissen plaatsvinden, maar de Millers overleven alleen omdat alle anderen om hen heen nog incompetenter zijn dan zij.
Gefouilleerd worden aan de grens? Geen probleem, want de bewakers zijn onderbezet en een urgentere situatie onderbreekt de inspectie. Corrupte wetshandhavingsagent die steekpenningen eist? Gelukkig vraagt hij slechts om het equivalent van $80 USD. Ontvoerd door een kartel in een garage waar niemand je kan horen schreeuw? Het is prima, want Jennifer Aniston staat op het punt te beginnen met strippen, wat meer dan genoeg is om het denkproces van elke doorgewinterde crimineel stop te zetten.
Elke tegenslag is slechts een voorbereiding voor de volgende achtervolging terwijl de Millers richting de Amerikaanse grens rennen met duizenden kilo’s smokkelwaar op sleeptouw. Zelfs Don Fitzgerald, een no-nonsense DEA-agent, wordt milder tegenover de Millers omdat hij het intieme advies waardeert dat hij van Dave krijgt, zich niet bewust van wat er werkelijk in de camper verborgen zit.
Een verrassend gezonde film, alles bij elkaar genomen
Wij zijn de Millers is niet alleen ordinair vanwege de schokwaarde. De opzet is snel, de inzet is duidelijk en de uiteenzetting is minimaal, en dat is precies wat een roadcomedy nodig heeft. We leren de personages kennen door hun interacties, en alles wordt eerder getoond dan uitgelegd. Door de logistiek vroegtijdig uit de weg te ruimen, krijgt de film de ruimte om een echte karakterisering op te bouwen. Van de rommelige spanning tussen Dave en Rose, die beweren elkaar te haten maar allebei de uitbetaling nodig hebben, tot de ongemakkelijke coming-of-age-momenten van Kenny en Casey terwijl ze proberen hun dekmantel niet te verklappen: het geklets voelt altijd natuurlijk aan, zelfs als de situatie absurd is.
Wat begint als een domme, risicovolle bezorgklus, wordt een gezond verhaal over het vinden van familie, het opzij zetten van je ego en het samen overleven van iets belachelijks. Tegen het einde voelen de Millers zich als een doorsnee disfunctioneel gezin, zelfs zonder bloedverwantschap. Enkele van de beste momenten zijn dat Dave en Rose in echte ouderlijke rollen terechtkomen, de tieners de les lezen en hen in de gaten houden alsof het ze echt kan schelen. Ze zijn misschien niet verwant, maar de band die ze vormen bewijst dat water soms dikker is dan bloed.
Wij zijn de Millers wordt gestreamd op Netflix.
