In de 19e eeuw werden openbare scholen steeds gebruikelijker.
In 1830 ging 55% van de kinderen tussen 5 en 14 jaar naar openbare scholen, volgens Johann N. Neem’s “Democracy’s Schools: The Rise of Public Education in America.” In 1870 was dat aantal gestegen tot 78%.
Volgens het Center on Education Policy was tegen het einde van de jaren zestig van de negentiende eeuw de gemeenschapsschoolbeweging, die pleitte voor gratis, universeel, door de staat gefinancierd onderwijs, in het Noorden al tientallen jaren aan het groeien. De schoolhervormingen in Massachusetts bevorderden universeel onderwijs als middel om misdaad, armoede en andere maatschappelijke kwalen uit te bannen.
Na de burgeroorlog zagen abolitionisten en voorstanders van openbaar onderwijs het noordelijke model van universeel onderwijs als een van de redenen voor de overwinning van de Unie in de oorlog en riepen ze op tot federale expansie.
In 1867 introduceerde de toenmalige vertegenwoordiger van Ohio, James Garfield, een rekening om een federaal ministerie van Onderwijs op te richten, dat vervolgens door president Andrew Johnson in de wet werd ondertekend.
De afdeling zou gegevens verzamelen en analyseren over de schoolomstandigheden en -prestaties in de staten, informatie delen over de voortgang van het onderwijs, schoolsystemen en lesmethoden, en onderwijs in het hele land promoten.
“Het idee was vergelijkbaar met wat we nu denken als het gaat om het verzamelen van gegevens: als we meer weten, kunnen we scholen verbeteren op basis van die kennis”, zegt Kevin G. Welner, hoogleraar onderwijsbeleid en recht aan de Universiteit van Colorado Boulder en directeur van het National Education Policy Center, tegen Business Insider.
