CAIRO — Een paar weken voor de val van haar geboortestad door de Soedanese paramilitaire groepering trok Nadra Mohamed Ahmed, toen zeven maanden zwanger, samen met haar twee kinderen bijna 40 kilometer over onveilige wegen, totdat ze veilig vervoer vond naar een opvangcentrum in het hele land.
“Tegen de tijd dat ik hier aankwam, had ik veel bloed verloren”, zei Ahmed vanuit haar tent in het overvolle ontheemdenkamp in de stad al-Dabbah in Noord-Soedan. “Ik werd opgenomen op de IC waar ik een paar dagen heb gelegen en een bloedtransfusie heb gehad.”
Ahmed arriveerde in het kamp op de vlucht voor el-Fasher in West-Darfur, twee maanden voordat de stad werd ingenomen door de paramilitaire Rapid Support Forces (RSF), die al meer dan twee jaar strijden tegen het Soedanese leger.
Sinds de val van el-Fasher vorige maand zijn ruim 140 zwangere vrouwen in de al-Dabbah-kampen aangekomen, zegt Tasneem Al-Amin van het Sudan Doctors Network, een groep medische professionals die de oorlog volgt. Veel van deze vrouwen lijden aan ernstige complicaties, vooral bloedingen, die soms uitmonden in een miskraam, vertelde ze in een sms aan The Associated Press.
Ahmed droeg haar vierjarige dochter op haar rug en hield de hand van haar zesjarige zoontje vast, en maakte een deel van haar veertiendaagse reis te voet zonder haar man, die kort voor haar ontsnapping vermist was geraakt. Ze rustte onderweg in twee nabijgelegen dorpen totdat ze vervoer kon vinden naar al-Dabbah, een stad ongeveer 1.300 kilometer (840 mijl) ten noordoosten van el-Fasher.
“Ik was erg uitgeput tijdens de reis. Ik droeg een kind op mijn rug en een ander in mijn baarmoeder. We hadden niets te eten of te drinken”, zei Ahmed, die gekleed was in een kastanjebruine toub, een traditioneel kledingstuk gedragen door Soedanese vrouwen.
Ahmed is een van de vele Soedanese zwangere vrouwen die moeite hebben om hun voorwaarden af te ronden en gezonde baby’s te baren, in een land waar volgens VN-agentschappen 80% van de medische voorzieningen in door oorlog verscheurde gebieden zijn ingestort.
Vorige week vertelde Anna Mutavati, de regionale VN-vrouwendirecteur voor Oost- en Zuidelijk Afrika, aan verslaggevers dat Soedanese vrouwen gedwongen worden om op straat te bevallen.
Eerder dit jaar zei de humanitaire groep Artsen Zonder Grenzen, Artsen Zonder Grenzen, dat zwangere vrouwen uit Darfur een “aangrijpende reis” ondernemen, waarbij ze te voet over onveilige wegen trekken om medische hulp te zoeken bij de weinige overgebleven gezondheidszorginstellingen, wat resulteert in complicaties bij de bevalling, een miskraam of de dood.
“Toen ik in el-Fasher was, had ik geen toegang tot medische voorzieningen. Pas toen ik hier in al-Dabbah kwam, ontmoette ik artsen”, zei Ahmed.
Ahmed vluchtte voor el-Fasher kort nadat een RSF-projectiel haar huis had geraakt en haar zus had gedood.
“We konden de stoffelijke resten van mijn zus nauwelijks ophalen. We waren getuige van vreselijke taferelen en daarom besloten we te vertrekken”, zei ze.
Vorige maand raasden RSF-troepen door El-Fasher, na meer dan 500 dagen belegering. Volgens hulporganisaties en getuigen was de paramilitaire groep van huis tot huis gegaan om burgers te doden en seksuele misdrijven te plegen.
Ook de RSF bestormde het Saoedische kraamkliniek, de laatste functionerende gezondheidsinstelling in el-Fasher, waarbij naar verluidt 460 patiënten en hun metgezellen omkwamen. Volgens de VN hadden meer dan 6.000 zwangere vrouwen geen toegang tot levensreddende moederlijke zorg. De rampspoed heeft tienduizenden gedwongen hun huizen te ontvluchten en aan een gevaarlijke reis te beginnen, in de hoop ontheemdenkampen te bereiken.
Rasha Ahmed, die acht maanden zwanger is, is onlangs aangekomen in Tawila, een stad zo’n 60 kilometer ten westen van el-Fasher. Ze vertelde het Internationale Comité van het Rode Kruis dat ze niemand had die voor haar en haar kinderen kon zorgen, omdat haar man vermist werd nadat een granaat hun huis in el-Fasher had getroffen.
“Ik ben hoogzwanger aangekomen en ik heb niets dat me kan helpen na de bevalling – niets voor mijn postpartumperiode”, zegt Ahmed, wiens rechteroor gedeeltelijk werd afgehakt tijdens de beschietingen.
Ze voegde eraan toe dat de RSF de bezittingen van mensen in beslag had genomen en op straat had gegooid, waardoor ze met niets moesten vluchten.
“Ze lieten ons niets meenemen, zelfs geen lakens of dekens,” voegde ze eraan toe.
Volgens het Soedanese Doktersnetwerk is Ahmed een van de ruim honderd zwangere vrouwen die onlangs naar Tawila zijn gevlucht.
Zwangere vrouwen en vrouwen die borstvoeding geven lijden ook onder ondervoeding in een land waar de voedselonzekerheid blijft stijgen.
Het percentage mondiale acute ondervoeding onder de 66 zwangere of zogende vrouwen die bij hun aankomst in Tawila tussen 27 oktober en 3 november door Artsen Zonder Grenzen werden onderzocht, bedroeg 60%, volgens Tim Shenk, een communicatiemedewerker bij de internationale medische hulpgroep.
In het hele Oost-Afrikaanse land voldoet bijna 74% van de vrouwen niet aan de minimale voedingsdiversiteit, wat hun inname van voedingsstoffen beperkt en daarmee de gezondheid van moeders en kinderen schaadt. Volgens de VN zijn vrouwen naar verluidt op zoek naar wilde bladeren en bessen om er soep van te koken, wat hen blootstelt aan extra risico’s op geweld, waaronder ontvoering en seksueel geweld.
De oorlog De relatie tussen de RSF en het leger begon in 2023, toen er spanningen uitbraken tussen de twee voormalige bondgenoten die bedoeld waren om toezicht te houden op een democratische transitie na een opstand in 2019. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie hebben de gevechten minstens 40.000 mensen het leven gekost en 12 miljoen mensen op de vlucht gejaagd. Hulporganisaties zeggen dat het werkelijke dodental vele malen hoger zou kunnen zijn.
